Een begrafenis, eindelijk
De stoffelijke resten van Arthur werden in augustus aan zijn familie teruggegeven. Onder een stralend blauwe hemel vond de begrafenis plaats in Kansas City.
Naast de kleine grafsteen met het opschrift « Arthur L. Maier – Eindelijk thuis », lag zijn dochter Susan begraven.
Clara stond rustig achterin en was ook aanwezig.
Ze was alleen van plan een tentoonstelling te restaureren, maar in plaats daarvan had ze een tragedie ontdekt: een man die in de vergetelheid was geraakt en per ongeluk was teruggevonden.
Susan gaf haar na de dienst een knuffel.
Ze verklaarde: « Mijn vader kan nu rusten. » « Omdat u de tijd heeft genomen om beter te kijken. »
De man die niet zichtbaar was
De tentoonstelling « Het dagelijks leven in 1920 » was veranderd toen het museum zes maanden later heropende.
Het wassen beeld was vervangen door een nieuwe tentoonstelling met de titel « De man die we niet zagen ».
Arthurs bezittingen stonden achter glas, waaronder een bolhoed, een exemplaar van zijn krant en de verbleekte foto van hem lachend naast zijn sedan uit 1972.
De tekst op de plaquette luidde:
Deze man stond een halve eeuw lang uitsluitend bekend als Sam de Stille Man.
Zijn echte naam was Arthur L. Maier.
Mogen we de verhalen die verborgen blijven altijd in herinnering houden.
Mensen waren vanuit het hele land gekomen. Sommigen hadden bloemen neergelegd. « Rust in vrede, Arthur, » was een van de opmerkingen die anderen in het gastenboek hadden achtergelaten.
« Eindelijk ben je opgemerkt. »
Het verhaal dat weerklank vond
Het verhaal bleef hardnekkig bestaan, zelfs nadat de media-aandacht was afgenomen.
De casus werd gebruikt in colleges over museumethiek aan universiteiten. Een essay getiteld « When History Forgets It’s Human » werd gepubliceerd door het Smithsonian.
Daarna volgden documentaires. In een daarvan verscheen Clara, die op rustige wijze de leerstellingen besprak die ze had ontdekt.
Ze zei: « Musea gaan over herinnering. » Maar soms vergeten we dat de voorwerpen die we bewaren ooit eigendom waren van echte mensen. In dit geval was dat bij één van hen nog steeds het geval.
Wat er gebeurde: Clara’s leven veranderde na een paar maanden.
Ze ontving uitnodigingen om in het hele land lezingen te geven over de herkomst van artefacten – het proces om de oorsprong van een object te bepalen. Om ervoor te zorgen dat er nooit meer een fout in de geschiedenis of in de geschiedenis van een persoon zou worden gemaakt, werkte ze samen met andere kleine musea.
