Gereedschap | Lord Culturele Bronnen
Rechercheur Mercer hield contact en bracht regelmatig rustige ochtenden door bij de tentoonstelling. Op een gegeven moment waarschuwde hij haar: « Je hebt niet zomaar een lijk gevonden. Je hebt een les ontdekt. »
Clara glimlachte even. « Nee, » antwoordde ze. « Hij heeft ons gevonden. »
Een gemeenschap die zich herinnerde:
het bezoekersaantal van het Pine Bluff Museum steeg het volgende jaar. De sfeer was echter belangrijker dan de cijfers. De zaal was nu gevuld met ernst in plaats van gelach.
Nu kwamen bezoekers om herinneringen op te halen, in plaats van alleen maar te kijken.
Clara wandelde ook elke ochtend langs de glazen vitrine in het stille gebouw voordat het openging.
De warmte van Arthur Maiers natuurlijke glimlach werd perfect vastgelegd door het zonlicht op de foto.
Heel even leek het alsof hij eindelijk erkend werd – niet als een object van interesse of tentoonstelling, maar als een man die geleefd had, liefgehad had en eindelijk herinnerd werd.
Het gastenboek als epiloog
Clara bladerde maanden later door het gastenboek van het museum. Duizenden berichten, honderden handtekeningen.
Maar ze werd tegengehouden door één pagina. Een vriendelijke boodschap in sierletters luidde:
“Ik waardeer het enorm dat u mijn vader hebt gevonden.
Hij had altijd al een passie voor geschiedenis.
Nu is hij er zelf ook mee bezig.”
— Susan Maier.
Clara sloot het boek voorzichtig.
De hemel boven Missouri gloeide oranje door de zonsondergang.
