Het museum was een paar seconden volkomen stil. Alleen het gezoem van de airconditioning. Het geluid van een klok in de verte. En bovendien een man die er niet hoorde te zijn.
De bevinding
Clara nam contact op met de technische dienst en probeerde kalm te blijven. Haar stem klonk te opgewekt toen ze vervolgde: « Ik wil dat deze paspop verplaatst wordt. » « Voorzichtig. »
Een krakend geluid weerklonk in de lucht toen de arbeiders hem kwamen ophalen. Een van de mannen liet de figuur bijna vallen en vloekte.
‘Wat was het?’ vroeg hij.
Clara nam een slok. « Bot, » mompelde ze.
Binnen enkele uren werd het museum afgezet met geel afzetlint. Journalisten verdrongen zich bij de ingang terwijl de politie massaal ter plaatse arriveerde, met de radio’s aan.
Tegen de avond was besloten dat het ‘wasbeeld’ in werkelijkheid geen was was. Tientallen jaren van droge lucht en schellak, aangebracht door goedbedoelende conservatoren die wilden voorkomen dat hun ‘tentoonstellingsobject’ zou breken, hadden de gemummificeerde man bewaard.
Het nieuws verspreidde zich als een lopende vuur door heel Pine Bluff.
Niemand had de vermiste persoon opgemerkt, die al vijftig jaar zwijgend onder glas in het museum zat.
Aankomst van rechercheur Mercer
Diezelfde avond kwam rechercheur Ryan Mercer opdagen. Hij was een kalme, methodische man van midden veertig die een stille autoriteit uitstraalde.
Tijdens zijn loopbaan had hij talloze onopgeloste zaken, ongelukken en drugsrazzia’s meegemaakt. Maar dit? Vijftig jaar lang een lijk tentoongesteld als kunst? Het leek wel iets uit een gotisch boek.
Volgens de autopsie is het slachtoffer begin jaren zeventig overleden. Geen spoor van geweld, maar ook geen identiteit.
Laat die avond zat Clara in haar kantoor en staarde door de glazen deuren naar de vitrine. De indruk dat de man, wie hij ook was, had gewacht, bleef haar achtervolgen.
De associatie met Carnaval
Mercer en Clara begonnen de week daarop de archieven van het museum door te nemen. De meeste documenten over de aanschaffingen waren half vervaagd, handgeschreven en vergeeld.
Toen zag Clara een losstaand briefje uit 1974 met de tekst: « Donatie ontvangen van reizend circus – Harlan’s Marvels », geschreven in blauwe inkt.
Mercer was geïntrigeerd door die naam.
Harlan’s Marvels was een reizend rariteitenkabinet met rariteiten, waarzeggers en curiositeiten, vergelijkbaar met de kermissen die in de jaren 60 en 70 door het Midwesten trokken.
