Er heerste een gevoel van traagheid in het hele museum, waar elk object een spookbeeld uit het verleden met zich meedroeg en de vloeren kreunden onder het gekreun van onvertelde verhalen.
Met een klembord in de hand bekeek ze de tentoongestelde objecten op die ochtend in juni 2025, terwijl het zonlicht door de stoffige ramen naar binnen sijpelde.
Ze maakte zich klaar voor een make-over, die nieuwe etiketten, verlichting en mogelijk zelfs een elektronische gids zou omvatten.
Ze werd door het bestuur aangenomen omdat ze een passie had voor het tot leven brengen van vergeten geschiedenis.
Ze had echter niet kunnen verwachten wat haar te wachten stond.
De stille persoon in de hoek
Het geliefde wassen beeld van het museum, een man die met een krant op zijn schoot zit, gekleed in een bruin pak en een bolhoed, vormt al vijftig jaar het middelpunt van de tentoonstelling « Het dagelijks leven in 1920 ».
Tijdens schoolreisjes poseerden kinderen naast hem. Bezoekers maakten grapjes over hoe « echt » hij eruitzag. Hij werd door het personeel liefkozend Sam de Stille Man genoemd.
Hij zat daar al langer dan de meeste werknemers oud waren.
Die vreemde geur deed Clara echter terugdeinzen, terwijl ze door de kamer liep met het klembord tegen haar borst gedrukt.
Wilt u weten of u iets anders kunt doen? – Tuổi Trẻ Online
Ze knielde neer bij de figuur en bekeek zijn handen, zijn schoenen en de manier waarop het licht op zijn wang viel. Er was iets mis. De huid voelde leerachtig aan in plaats van wasachtig.
Haar vingers bleven even op zijn hand rusten. De halvemaanvormige ribbels op zijn nagels waren zo echt. Een rilling liep door haar armen.
Toen zag ze het: een vaag patroon dat ondanks tientallen jaren stof nog steeds zichtbaar was, onder een klein scheurtje vlakbij de kraag.
Menselijke huid.
Met een bonzend hart deed ze een stap achteruit.
