Een motorrijder vond de Golden Retriever om 3 uur ‘s nachts vastgeketend aan de brug met een briefje waarop stond: « Ik kan het me niet veroorloven haar in te laten slapen. Laat haar alsjeblieft niet lijden. »
De hond was misschien acht jaar oud. Ze had een tumor ter grootte van een softbal op haar buik. Ze ademde nauwelijks.
Iemand had water achtergelaten en haar favoriete speeltje, een knuffeleend die door jarenlang gebruik versleten was. Maar het was het tweede briefje in de halsband dat alles veranderde.
Ik was even gestopt om mijn fiets te controleren toen ik gejammer hoorde. Jarenlang fietste ik, maar ik heb nog nooit zoiets gezien.
Deze prachtige hond, stervende en verlaten, kwispelde nog steeds met haar staart toen ze me zag. Aan haar halsband zaten twee briefjes.
Het eerste ging over haar neerzetten. Het tweede was anders. Kinderhandschrift. Kleurpotlood op notitiepapier.
“Red Daisy alsjeblieft. Ze is alles wat ik nog heb. Papa zegt dat ze moet sterven, maar ik weet dat engelen op motoren rijden. Ik heb gebeden dat je haar zou vinden. Er zit 7,43 dollar in haar halsband. Dat is al mijn geld van de tandenfee. Laat haar alsjeblieft niet alleen sterven. Liefs, Madison, 7 jaar.”
Maar wat er vervolgens stond, maakte me bang, want de eigenaar was niet…
Achtenvijftig jaar oud. Rijd al tweeënveertig jaar motor. Dacht dat ik alles wel gezien had.
Ik had het mis.
Dinsdagavond. Eigenlijk woensdagochtend. 3 uur ‘s nachts. Op de terugweg van een bezoek aan mijn broer in het hospice. Kanker. Weer zo’n rotverhaal over kanker. Ik was boos op de wereld, op God, op de oneerlijkheid van het langzaam zien sterven van goede mensen.
De Harley begon een vreemd geluid te maken vlakbij de oude Cedar Creek-brug. Die brug die niemand meer gebruikt sinds de snelweg is aangelegd. Ik stopte om te kijken. Toen hoorde ik het.
Gejammer. Zachtjes. Alsof iets probeert geen geluid te maken, maar het niet kan laten.
