De nacht dat oma belde: de grootste angst van een moeder wordt werkelijkheid
Emma had eindelijk de tijd om uit te ademen.
Na maanden van spanning in het huis van haar man, waar haar negenjarige dochter Evelyn meer als een indringer dan als familie werd behandeld, bracht ze het kleine meisje voor de nacht naar het huis van haar moeder.
Daar was Evelyn veilig. Daar was ze geliefd.
Dat dacht Emma tenminste.
Slechts tien minuten later ging haar telefoon.
De oproep die alles veranderde
Het was haar moeder. De stem aan de andere kant was paniekerig en verscheurd.
“Emma, alsjeblieft…kom meteen.”
Emma’s maag kromp ineen. « Mam? Wat is er? Gaat het goed met Evelyn? »
« Ze slaapt nog, » snikte haar moeder. « Maar… oh God, Emma, je moet hierheen komen. Nu. »
De verbinding werd verbroken.
Emma’s hart klopte van angst. Banden gierden terwijl ze haar auto ronddraaide en terug racete door de nacht.
Politielichten in het donker
Toen ze de rustige straat van haar moeder insloeg, werden Emma’s grootste angsten werkelijkheid. Rode en blauwe zwaailichten flitsten over de huizen. Politieauto’s stonden langs de stoeprand. Buren stonden buiten in stille verwarring.
Emma had haar auto nog maar net geparkeerd voordat ze uit haar auto sprong.
Haar moeder stond op de veranda en huilde onbedaarlijk.
« Wat is er gebeurd? Waar is Evelyn?! » vroeg Emma.
« Ze rust nog, » stamelde haar moeder. « Maar… ik zag iets. Ik heb ze gebeld. Ik moest wel. »
Emma’s bloed stolde.
