Toen artsen Amelia Wright vertelden dat ze tien kinderen verwachtte, liet haar man Oliver bijna zijn koffie vallen. Maar wat er daarna gebeurde, schokte hen veel meer dan dit ongelooflijke aantal.
Het begon allemaal op een milde lenteochtend in het St. Marigold Medical Center, een klein ziekenhuis verscholen tussen kersenbloesems. Amelia, drieëndertig jaar oud en stralend, wachtte ondanks haar uitputting angstig naast Oliver. Haar zwangerschap was vanaf het begin vreemd: haar buik leek sneller te groeien dan de natuur toelaat.
Hun huisarts, Dr. Rowan, kwam binnen met een bekende geruststellende glimlach. « Laten we eens kijken naar je kleine wonder, » zei hij, terwijl hij de echografie aanzette. Er klonk een zacht gemompel in de studeerkamer; Amelia’s vingers knepen in Olivers hand terwijl de koele gel haar huid aanraakte.
In eerste instantie glimlachte Dr. Rowan naar het scherm. Toen werd zijn uitdrukking bleek. Hij leunde dichterbij, fronste zijn wenkbrauwen en paste de instellingen keer op keer aan.
Amelia voelde haar hart naar haar keel komen. « Dokter? Er is iets gebeurd? »
Hij antwoordde niet meteen. Zijn stem, toen hij sprak, was stil en vol ongeloof. « Dat kan niet waar zijn, » mompelde hij en riep naar de twee verpleegsters. Ze verzamelden zich eromheen en fluisterden verbijsterde stemmen.
Oliver stond op, zijn gezicht bleek. « Vertel ons wat er aan de hand is. »
Dr. Rowan draaide zich uiteindelijk om en schraapte zijn keel. « Amelia… Oliver… Je verwacht tien kinderen. »
Er was stilte in de kamer.
« Tien? » stamelde Oliver. « Zoals in… tien? »
Dr. Rowan knikte langzaam. « De Tien. Ik heb nog nooit zoiets gezien. »
Amelia’s ogen vulden zich met tranen. Het idee was zowel geweldig als angstaanjagend. Oliver sloeg zijn armen om haar heen en fluisterde: ‘We kunnen het. Op de een of andere manier. »
Hun verhaal verspreidde zich door Maple Hollow, hun rustige stadje in Ohio. Buren stopten met dekens, flessen en gebeden. Lokale verslaggevers sloegen hun kamp op voor hun veranda. Iedereen wilde getuige zijn van de « Miracle Ten ».
Maar in de loop van de weken begon Amelia’s lichaam haar te verraden. Ze kon nauwelijks staan zonder pijn die haar maag doorboorde. De slaap kwam slechts fragmentarisch tot haar; Soms werd ze hijgend wakker, haar handen knepen in haar gezwollen buik.
In de zevende levensmaand wilde de pijn niet weggaan. Oliver haastte zich met haar naar het ziekenhuis en paniek overschaduwde zijn gedachten. Dr. Rowan verscheen na een paar minuten en zijn kalmte maakte plaats voor angst. Hij drukte de echokop tegen haar buik – en bevroor.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes terwijl hij naar het scherm staarde. « Amelia… Een van deze vormen beweegt niet zoals de andere. »
Het benam haar de adem. « Wat betekent het? »
