Nora keek naar de rekening van het collegegeld die op haar koelkast was geplakt. « Stuur me het adres. »
Het Whitaker-huis was prachtig op de manier waarop rijkdom dat altijd al was. Strakke lijnen, uitzicht op de oceaan, keurig gesnoeide hagen. Binnen voelde het verlaten aan. De bewaker opende de poort en mompelde: « Veel succes. »
Jonathan ontmoette haar met donkere kringen onder zijn ogen. « Het werk bestaat alleen uit schoonmaken, » zei hij snel. « Mijn dochters rouwen. Ik kan geen rust beloven. »
Een harde klap galmde boven hun hoofden, gevolgd door een lach die zo scherp was dat je er bijna door kon snijden.
Nora knikte. « Ik ben niet bang voor verdriet. »
Zes meisjes stonden vanaf de trap toe te kijken. Hazel, twaalf, met een stijve houding. Brooke, tien, die aan haar mouwen trok. Ivy, negen, met een speurende blik. June, acht, bleek en stil. De tweeling Cora en Mae, zes, die met een geforceerde glimlach glimlachten. En Lena, drie, die een gescheurd knuffelkonijn vasthield.
‘Ik ben Nora,’ zei ze kalm. ‘Ik ben hier om schoon te maken.’
Hazel stapte naar voren. « Jij bent nummer achtendertig. »
Nora glimlachte zonder met haar ogen te knipperen. « Dan begin ik met de keuken. »
Ze zag de foto’s op de koelkast. Maribel die aan het koken was. Maribel die sliep in een ziekenhuisbed met Lena in haar armen. Verdriet werd hier niet verborgen gehouden. Het was openlijk aanwezig.
Nora bakte bananenpannenkoeken in de vorm van dieren, volgens een handgeschreven briefje dat in een la was geplakt. Ze zette een bord op tafel en liep weg. Toen ze terugkwam, zat Lena zwijgend te eten, met grote, verbaasde ogen.
De tweeling sloeg als eerste toe. Er verscheen een rubberen schorpioen in de emmer met dweilwater. Nora bekeek hem aandachtig. « Indrukwekkend detail, » zei ze, terwijl ze hem teruggaf. « Maar angst heeft context nodig. Jullie zullen harder moeten werken. »
Ze staarden haar onrustig aan. Toen June in bed plaste, zei Nora niets, behalve: ‘Angst brengt het lichaam in de war. We zullen het rustig schoonmaken.’ June knikte, tranen wellen op maar vallen niet.
Ze bleef bij Ivy tijdens een paniekaanval en stelde haar gerust met zachte aanwijzingen totdat haar ademhaling kalmeerde. Ivy fluisterde: « Hoe weet je dit? »
‘Omdat iemand me ooit geholpen heeft,’ antwoordde Nora.
