Weken verstreken. Het huis werd milder. De tweeling stopte met dingen kapotmaken en probeerde haar nu te imponeren. Brooke speelde weer piano, noot voor noot. Hazel keek van een afstand toe, een verantwoordelijkheid die te zwaar was voor haar leeftijd.
Jonathan begon steeds vroeger thuis te komen en bleef in de deuropening staan terwijl zijn dochters samen aten.
Op een avond vroeg hij: « Wat heb jij gedaan dat ik niet kon? »
‘Ik ben gebleven,’ zei Nora. ‘Ik heb hen niet gevraagd te genezen.’
De illusie werd verbroken de nacht dat Hazel een overdosis probeerde te nemen. Ambulances. Ziekenhuislichten. Jonathan barstte uiteindelijk in tranen uit, voorovergebogen in een plastic stoel, terwijl Nora naast hem zat, stil en aanwezig.
Daar begon de genezing.
Enkele maanden later studeerde Nora met onderscheiding af. De familie Whitaker zat op de eerste rij. Ter nagedachtenis aan Maribel openden ze een opvangcentrum voor rouwende kinderen.
Onder de bloeiende jacarandaboom nam Jonathan Nora’s hand.
Hazel sprak zachtjes. « Je hebt haar niet vervangen. Je hebt ons geholpen haar afwezigheid te overleven. »
Nora barstte in tranen uit. « Het is genoeg geweest. »
Het huis dat ooit iedereen had weggejaagd, werd weer een thuis. Verdriet bleef, maar de liefde bleef langer.
