Toen verschoof zijn blik.
Lila kwam stilletjes binnen, gekleed in een marineblauwe jurk die elegant om haar lichaam zat. Haar haar was netjes naar achteren gekamd en aan weerszijden van haar stonden twee kinderen – een jongen en een meisje – allebei rond de zes jaar oud. Hun gezichten waren kalm maar nieuwsgierig.
Met grote ogen keken ze alles met stille vreugde aan.
Alexander had haar verschijning niet verwacht.
Cassandra boog zich voorover, haar stem zacht. « Is dat je ex-vrouw? »
Hij knikte afgeleid.
« En… kinderen? » vroeg ze, terwijl ze naar de tweeling keek.
Hij antwoordde snel: « Het is waarschijnlijk iemand anders, » hoewel hij een knoop in zijn maag voelde.
Toen Lila dichterbij kwam, viel de menigte in een doodse stilte. Ze bleef een paar stappen verderop staan en de tweeling stond vlak naast haar.
« Hallo, Alexander, » zei ze kalm.
Hij forceerde een glimlach. « Lila. Ik ben blij dat je gekomen bent. »
Ze keek rond in de weelderige omgeving. « Het is… een hele show. »
Hij grinnikte lichtjes. « Wat kan ik zeggen? Er is veel veranderd. »
Ze trok haar wenkbrauwen op. « Jawel. »
Alexanders blik dwaalde af naar de kinderen, die hem nu zwijgend aanstaarden. Hij voelde een brok in zijn keel.
« Je vrienden? » vroeg hij, hoewel hij diep van binnen de waarheid al vermoedde.
« Ze zijn van jou, » antwoordde Lila kalm. « Het zijn je kinderen. »
De woorden troffen hem als een goederentrein.
