Ze vertrok stilletjes, zonder drama, zonder juridische strijd. Alleen een getekende scheiding en een oude ring die op het aanrecht lag. Hij zette haar niet onder druk, ervan uitgaande dat ze zijn groeiende ambities gewoon niet kon bijbenen – of niet wilde.
Hij begreep nooit echt waarom ze zo plotseling vertrok, en eerlijk gezegd kon het hem ook niets schelen. Tot nu toe.
In een rustig stadje in de buurt van San Diego zat Lila op de veranda te kijken hoe haar zesjarige tweeling, Noah en Nora, krijtpatronen tekenden op de oprit. Ze opende de envelop die net was bezorgd en haar blik dwaalde over het elegante papier.
« Meneer Alexander Graves en juffrouw Cassandra Belle nodigen u van harte uit… »
Ze las het twee keer, haar vingers verstrakten om de randen.
« Mam, wat is dit? » vroeg Nora, die naast haar stond.
« Een huwelijksuitnodiging, » zei Lila, terwijl ze de kaart op tafel legde. « Van je… vader. »
De woorden waren zwaar. Ze had ze al jaren niet meer hardop uitgesproken.
Noah keek verward op. « Hebben we een vader? »
Lila knikte langzaam. « Ja. »
Ze wisten weinig over hem – alleen dat hij iemand uit haar verleden was. Ze had nooit details gedeeld over de man die een figuur was geworden die de krantenkoppen haalde. Ze had de tweeling alleen opgevoed, eerst twee banen gehad en daarna haar eigen kleine interieurontwerpbedrijfje opgericht. Er waren nachten dat ze alleen huilde, wensend dat het anders was gelopen – maar ze heeft er nooit spijt van gehad dat ze hen had afgeschermd van de wereld van camera’s en Alexanders ego.
Maar terwijl ze naar de uitnodiging staarde, roerde er iets in haar. Ze herinnerde zich de man die hij vroeger was geweest – degene die applicatie-ideeën op servetten tekende, vol dromen over het veranderen van de wereld. Degene die haar hand vasthield in de angst voor de bevalling – voordat ze haar eerste kind verloor. De miskraam had hen meer gebroken dan beiden ooit zouden toegeven.
Toen ze ontdekte dat ze weer zwanger was, gebeurde dat vlak nadat hij een enorm contract had getekend en dagenlang spoorloos was verdwenen. Ze probeerde hem te bereiken, maar elk telefoontje werd beantwoord met ‘in vergadering’ of ‘in het vliegtuig’. Toen zag ze hem op tv, zoenend met een andere vrouw op een premièrefeest.
Dat was het breekpunt. Ze vertelde hem nooit waarom ze wegging – ze pakte gewoon haar koffers en vertrok met niets.
Nu, zes jaar later, wilde hij dat ze getuige was van zijn nieuwe, prachtige leven.
Even overwoog ze de uitnodiging weg te gooien. Maar toen viel haar blik op de kinderen – twee prachtige kleine wezentjes met donkere ogen en scherpe jukbeenderen.
Misschien was het tijd dat hij zag wat hij gemist had.
Een flauwe glimlach speelde om haar lippen toen ze haar telefoon pakte.
« Oké, kinderen, » zei ze. « We gaan naar de bruiloft. »
De trouwlocatie was het toonbeeld van moderne luxe: een replica van een Italiaanse villa, verscholen tussen de glooiende heuvels van Californië, versierd met kristallen kroonluchters, marmeren vloeren en met rozen versierde bogen die de binnenplaats omlijstten. Gasten in designerpakken en -jurken mengden zich, nippend aan champagne en legden elk moment vast op Instagram.
Alexander stond bij het altaar, stralend in zijn op maat gemaakte smoking. Naast hem straalde Cassandra elegantie uit in een op maat gemaakte Dior-jurk, maar haar glimlach leek wat onregelmatig, alsof die haar ogen niet bereikte.
