Een meisje in een kinderwagen bezocht het asiel en koos de gevaarlijkste hond: toen ze naar de herder keek, blafte hij scherp, en toen gebeurde er iets ongelooflijks…
Die dag besloot het verlamde meisje voor het eerst het asiel te bezoeken.
Jarenlang had ze gedroomd van een hond die niet alleen met haar zou spelen en wandelen, maar ook haar echte steun zou worden.
De wielen van haar rolstoel piepten zacht over de gangvloer terwijl ze de lichte, ruime kamer met de kooien binnenreed.
Honden blafte, sprongen, elk probeerde aandacht te trekken — sommigen kwispelden blij met hun staart, anderen blafte luid, sommige krabden aan de tralies en eisten vrijheid.
Het meisje stopte bij elke kooi, keek aandachtig, maar haar hart bleef stil.
Geen enkele hond raakte haar ziel.
Ze had bijna gedacht dat haar bezoek tevergeefs was, toen ze plotseling een schaduw in de hoek opmerkte.
Achter de tralies, rustig rustend, lag een Duitse herder.
Ze sprong niet op, blafte niet, keek zelfs niet naar de menigte.
Een enorme, sterke hond met wijze, droevige ogen, lag loom en negeerde de chaos om haar heen.
“Hier. Ik wil haar,” zei het meisje plotseling beslist, terwijl ze naar de herder wees.
De asielmedewerker sperde zijn ogen van schrik:
Meisje, je begrijpt het niet… Deze hond is een groot probleem. Ze is agressief, valt constant mensen aan. Niemand kan haar beheersen. We hebben zelfs overwogen haar te laten inslapen.
Maar het meisje glimlachte alleen en schudde haar hoofd:
Dat is prima. We hebben allemaal gebreken, – ze wees naar haar rolstoel, – ik wil haar nog steeds direct ontmoeten. Kijk gewoon in haar ogen.
“Nou… als je erop staat,” zuchtte de man diep. “Maar ik waarschuw je: dit kan heel slecht aflopen.”
Toen ze de kooi openden en de herder naar haar brachten, viel stilte over het asiel.
Het personeel verstijfde, de bezoekers deden een stap achteruit uit angst.
Iedereen verwachtte dat de hond zou uithalen, haar tanden zou laten zien, het meisje in de armen of benen zou bijten, en dat het resultaat tragisch zou zijn.
De herder stopte op korte afstand, gespannen.
Haar oren spitsten zich, haar blik was gericht op het meisje in de rolstoel.
Seconden sleepten ondraaglijk lang.
