Seconden sleepten ondraaglijk lang.
Plots blafte ze donderend en zette een stap naar voren.
De dreunende echo weerklonk tegen de muren.
Iedereen hapte naar adem — sommigen bedekten zelfs hun gezicht, bang voor het ergste.
En toen schokte de herder iedereen.
De hond bewoog voorzichtig, één stap, toen nog een.
Haar loop was langzaam.
Het meisje bleef stil, glimlachte alleen zachtjes, en keek recht in haar ogen.
Toen, tot ieders verbazing, kwam de herder dichterbij, boog zich voorover en drukte zich zacht tegen de benen van het meisje.
Ze snuffelde aan haar knieën, de rolstoel, en ging toen rustig aan haar voeten liggen, met gesloten ogen.
Het meisje strekte trillende vingers uit — en de hond trok niet weg, beet niet, liet alleen de zachte aanraking toe.
Ze haalde diep adem en viel, ongelooflijk, in slaap aan de voeten van het meisje.
De zaal was volledig stil.
Niemand geloofde wat ze zagen.
Iemand fluisterde zelfs:
Dit is nog nooit gebeurd… Deze hond beet iedereen en vertrouwde niemand.
Het meisje leunde voorover en fluisterde zacht:
Nu ben je van mij. Wij horen bij elkaar.
En diezelfde dag gingen ze naar huis.
Het meisje, en de “wilde” herder die iedereen bang maakte.
