Ik ben 65 jaar oud en het afgelopen jaar heeft me op een manier uitgehold die ik niet voor mogelijk had gehouden. Mijn dochter is overleden tijdens de bevalling van haar dochtertje. Het ene moment vocht ze nog voor haar leven, het volgende moment was ze er niet meer, en liet ze een kindje achter dat nauwelijks haar eerste adem had gehaald.
En alsof dat verlies nog niet wreed genoeg was, verdween haar man – de vader van de baby – de volgende dag spoorloos. Geen afscheid, geen uitleg. Alleen een haastig gekrabbeld briefje op een ziekenhuisstoel met de tekst dat hij « hier niet geschikt voor was » en dat ik « wel zou weten wat ik moest doen ».
Zo werd Lily, met haar zes pond, in mijn armen gelegd. En zo werd ik haar enige familie. Ik noemde haar naar de naam die mijn dochter maanden voor haar overlijden had gekozen – zacht, eenvoudig, vol hoop die ze nooit heeft mogen meemaken.
Haar opvoeden is niet makkelijk geweest. Mijn pensioen is nauwelijks genoeg voor de huur, laat staan voor flesvoeding, luiers en doktersbezoeken. Ik pas op de kinderen van de buren, ik help mee in de voedselbank van de kerk om extra boodschappen te krijgen, en sommige avonden staar ik naar de rekeningen op de keukentafel en vraag me af hoe ik in vredesnaam de volgende maand ga overleven. Maar dan beweegt Lily, opent ze die grote ogen die ze van haar moeder heeft geërfd, en dan besef ik weer: ze verdient iemand die haar niet in de steek laat.
Toen mijn oudste vriendin Carol erop stond dat ik naar haar toe zou vliegen en een week bij haar zou blijven – « Margaret, je maakt jezelf helemaal kapot. Kom tot rust. » – aarzelde ik. Maar ze had gelijk. Ik schraapte genoeg geld bij elkaar voor het goedkoopste vliegticket dat ik kon vinden en bad voor een voorspoedige vlucht.
We stapten aan boord van het vliegtuig met een overvolle luiertas en pure uitputting. Op het moment dat we in onze krappe economy-stoelen zaten, begon Lily te huilen. Binnen enkele minuten veranderde het gehuil in geschreeuw.
Ik heb alles geprobeerd: haar wiegen, fluisteren, een flesje geven, haar luier controleren, het slaapliedje neuriën waar haar moeder zo van hield. Niets hielp. Haar gehuil galmde door de cabine. Mensen draaiden zich om in hun stoelen en keken boos. Een vrouw voorin schudde dramatisch haar hoofd. Een man twee rijen verderop mompelde iets binnensmonds, hard genoeg om pijn te doen.
Ik voelde mijn wangen gloeien. Ik fluisterde in Lily’s zachte haar: « Het is oké, lieverd. Oma is er. » Maar ze begon alleen maar harder te huilen.
Toen knapte er eindelijk iets bij de man naast me.
