I. “Een lied dat je nooit zult vergeten”
Het jaarlijkse gala van de stichting « Opportunities for Youth » was het glinsterende, verstikkende hoogtepunt van het liefdadigheidsseizoen in Los Angeles. Mevrouw Eleanor Davenport, de regerend filantroop van de stad en een vrouw wier vrijgevigheid alleen geëvenaard werd door haar meedogenloosheid, bewoog zich door de weelderige balzaal van het Beverly Wilshire Hotel in een wolk van op maat gemaakte zijde en erfstukdiamanten. Haar glimlach was even stralend en hard als de schijnwerpers die haar bij elke beweging volgden. De lucht was bezwangerd met de geur van dure parfum, het klinken van champagneglazen en het lage, zelfingenomen gezoem van de elite van de stad.
Het beleefde, georkestreerde gemompel werd verstoord door een commotie bij de grote entree. Een kind, niet ouder dan twaalf, was op de een of andere manier langs de fluwelen koorden en de rij imposante bewakers geglipt. Ze vormde een schril, smerig contrast met de zorgvuldig gecureerde, met botox behandelde perfectie van het evenement. Haar oversized hoodie was bij de elleboog gescheurd, haar gezicht was besmeurd met een vuiligheid die er dagen oud uitzag, en haar sneakers waren bijeengehouden met afbladderende stukken ducttape. Ze had duidelijk honger, haar tengere lichaam was dun en fragiel, maar in haar ogen brandde een vuur dat heter en gevaarlijker was dan simpele honger. Het was het vuur van een enkelvoudig, wanhopig doel.
Mevrouw Davenport, wier perfect gemanagede zaken haar persoonlijke koninkrijk waren, was de eerste die haar onderschepte. Haar perfecte gastvrouwglimlach bevroor tot een masker van koude, onverholen minachting. « Je hoort hier niet thuis, kind, » zei ze, haar stem laag en scherp, maar toch met de ijzige helderheid van een gevallen ijspegel in de plotselinge, verwachtingsvolle stilte. Ze gebaarde naar de beveiliging met een subtiele, afwijzende beweging van haar pols. « Dit is een privé-inzamelingsactie, geen openbare opvang. Je bent op verboden terrein. »
Een golf van wreed, geamuseerd gelach ging door de gasten in de buurt. Ze keken naar het meisje alsof ze een bijzonder onsmakelijk stukje performancekunst was. Toen de twee grote bewakers binnenkwamen, hun gezichten grimmig en ongeduldig, deinsde het meisje niet terug. Ze rende niet weg. Ze hief haar kin op, haar kleine, uitdagende gezicht verlicht door de grote kroonluchter, en staarde recht in de ogen van de machtigste vrouw in de zaal.
« Ik ben hier om piano te spelen, » kondigde het meisje aan, haar stem verrassend helder en vast, die boven het gefluister uit klonk. « Ik ga een liedje spelen. Een liedje dat ik je beloof nooit, nooit te vergeten. »
II. “Een kans voor jongeren”
« Haal haar eruit, » beval mevrouw Davenport, haar stem nu kortaf en hard, haar geduld was op. Dit was een schande, een smet op haar perfecte avond. De bewakers grepen de dunne armen van het meisje vast en omsloten haar biceps moeiteloos met hun grote handen.
« Wachten. »
