Uit de mond van kinderen.
Eén boodschap, één uitnodiging, één boeket
Er ging een week voorbij. Ik bewaarde het briefje in de keukenla, onzeker over wat ik moest doen. Op een ochtend, terwijl ik koffie dronk bij het raam, stuurde ik hem een kort bericht.
Niet vragen om meer reparaties.
Gewoon een uitnodiging: « Wil je dit weekend met mijn gezin op de koffie komen? »
Hij antwoordde bijna onmiddellijk: « Ik zou vereerd zijn. »
Toen hij aankwam, zag hij er een beetje nerveus uit, met een klein boeket wilde bloemen in zijn hand – duidelijk geplukt langs de kant van de weg. Het was het vriendelijkste gebaar dat ik in lange tijd had gezien.
We zaten op de veranda, mijn zoon naast ons, kopjes thee in de hand. Het gesprek begon langzaam, maar geleidelijk kwam het tot leven.
Hij vertelde ons over zijn verhuizing naar onze stad nadat hij zijn vrouw aan kanker had verloren. Over hoe moeilijk het was geweest om opnieuw te beginnen op een nieuwe plek waar niemand hem kende – niet als echtgenoot, niet als een man in rouw, maar als de ‘reparateur’.
Hij zei dat hij niet verwachtte dat het iemand iets zou schelen. Dat de meeste mensen hem nauwelijks in de ogen keken. En dat de thee die ik aanbood hem heel even deed denken aan het leven dat hij ooit had.
Van vreemdeling tot vriend
Vanaf die dag veranderde er iets.
Hij begon langs te komen, niet alleen voor reparaties, maar ook voor een gesprek. Hij hielp bij het repareren van het kapotte hek in de achtertuin. Hij leerde mijn zoon hoe hij een fietsband moest repareren en een bougie moest schoonmaken. Hij ging bij ons langs voor familiediners. Hij kwam zelfs naar de potluck van ons blok en maakte de beroemde aardappelsalade van zijn overleden vrouw uit het hoofd.
Na verloop van tijd werd hij meer dan alleen een behulpzame buurman.
Hij werd onze vriend.
Hij werd familie.
En het begon allemaal met een lekkende wasmachine en een kopje thee.
