I often think about how different this story could’ve been.
I could’ve said “thank you” without offering tea.
I could’ve rushed him out the door.
Ik had alleen het werk kunnen zien, niet de man die het deed.
Maar in plaats daarvan pauzeerde ik. En daarbij herinnerde ik iemand eraan dat hij er nog steeds toe deed.
En in ruil daarvoor herinnerde hij me aan de stille kracht van vriendelijkheid – het soort dat er niets voor terug vraagt, dat gewoon komt opdagen, dat mensen niet ziet om wat ze doen, maar om wie ze zijn.
In dit seizoen van het leven, waarin zovelen van ons worstelen met verlies, overgangen of eenzaamheid van onszelf, herinnerde deze ervaring me eraan dat menselijke verbinding niet dramatisch of gecompliceerd hoeft te zijn.
Soms is het zo simpel als iemand vragen hoe hun dag was – en het echt menen.
Soms is het kiezen om iemand te zien die zich ongezien voelt.
En soms is het het besef dat hoewel we dachten dat we iemand anders troost boden, wij ook degenen waren die het nodig hadden.
