Een wasmachine gaat kapot en er begint iets onverwachts
Het was maar een gewone doordeweekse middag toen de wasmachine over de vloer van de wasruimte begon te lekken. Ik zuchtte, geïrriteerd en riep om een reparateur. Hij kwam binnen een uur opdagen – van middelbare leeftijd, beleefd, een beetje stil en gekleed in een werkuniform dat licht aan de mouwen was versleten.
Hij ging meteen aan de slag.
Ik deed wat ik altijd doe als er iemand thuis aan het werk is: ik bood hem thee aan.
Hij keek verbaasd.
« Weet je het zeker? » Vroeg hij, bijna verlegen.
« Natuurlijk, » Zei ik. « Je hebt de hele dag op de been gestaan. Hoe neem je het op? »
We maakten een praatje. Niets diepgaands. Ik vroeg hoe lang hij al in de stad was. Hij vertelde het me iets minder dan een jaar. Ik vroeg of hij het leuk vond. Hij zei dat hij het nog niet zeker wist.
Hij was klaar met de reparatie in minder dan 30 minuten en ik betaalde hem. Terwijl hij zijn gereedschap bij elkaar raapte, zweeg hij, keek nerveus en haalde iets uit zijn zak – een klein stukje gevouwen papier.
« Dit is… gewoon iets dat ik wilde zeggen, » mompelde hij en gaf het aan mij. Toen vertrok hij.
Het briefje dat zoveel zei
Nadat de deur was gesloten, bleef ik daar even staan voordat ik het papier openvouwde. Ik verwachtte een ontvangstbewijs, misschien een bedankbriefje.
Maar wat ik las, hield me koud.
« Bedankt dat je me vriendelijk hebt behandeld. De meeste mensen willen gewoon dat ik dingen oplos en vertrek.
Toen je me vandaag thee aanbood en naar mijn dag vroeg, deed het me denken aan mijn overleden vrouw. Ze zorgde er altijd voor dat ik nooit het huis verliet zonder iets warms te drinken.
Vandaag voelde ik me een paar minuten niet onzichtbaar.
Hier is mijn nummer. Als je ooit weer hulp nodig hebt – of gewoon iemand die begrijpt hoe het voelt om alleen te zijn – aarzel dan niet. »
Ik stond in mijn keuken met dat briefje in mijn hand en knipperde met mijn tranen. Het was geen flirt. Het was niet ongemakkelijk of ongepast. Het was eerlijk. Kwetsbaar. Het soort bericht dat iemand schrijft als hij te lang heeft gezwegen.
Die avond liet ik het aan mijn zoon zien.
Hij las het zachtjes, keek toen naar me op en zei: ‘Mam… Misschien heeft hij gewoon een vriend nodig. Iedereen heeft er een nodig. »
