Toen de eerste zonnestralen door de gordijnen heen sijpelden, bewoog Elodie zich. Ze hief haar hoofd op, wreef in haar ogen en sprak duidelijk genoeg zodat iedereen haar kon verstaan.
“Hij zei dat ik niet bang hoefde te zijn. Hij zei dat hij altijd bij me zou blijven.”
Niemand reageerde. Sommigen huilden openlijk, anderen schudden hun hoofd, maar allen waren gevangen in de stilte van dat moment. Pas toen klom het meisje uit de kist. Haar grootmoeder wikkelde haar stevig in de deken en hield haar vast alsof ze haar aan de levenden wilde verankeren.
Toen ze achterom keken, was Alistairs arm weer op zijn oorspronkelijke plek over zijn borst, met zijn handen precies zoals voorheen gevouwen.
Later die dag baande de stoet zich een weg naar de begraafplaats. Elodie liep naast haar grootmoeder, haar gezicht kalm, haar passen beheerst. Bij het graf boog ze zich voorover en fluisterde in de kist voordat de aarde eroverheen werd gesloten.
“Rust nu maar uit, papa.”
Ze huilde niet. Geen enkele keer.
