‘Ze is in shock,’ fluisterde een ander.
Een buurvrouw verlaagde haar stem nog verder. ‘Nee… ze wacht op iets.’
De opmerking zorgde voor onrust in de kamer.
Tegen de avond kleurde de gloed van de kaarsen de salon amberkleurig. Een gevoel van onbehagen verspreidde zich als rook, en de blikken gingen meer naar het kind dan naar de kist. Ze leunde tegen het gepolijste hout, haar kin erop rustend alsof ze elk moment verwachtte dat haar vader zich zou bewegen.
‘Ik wil bij hem blijven,’ fluisterde Elodie opnieuw toen haar moeder haar probeerde over te halen naar bed te gaan.
Haar grootmoeder sloeg een deken om haar tengere schouders, en de familie liet haar daar blijven.
De nacht sleepte zich voort. Sigaretten gloeiden zwakjes op de veranda terwijl ooms onder de sterren fluisterden. In de keuken nipten neven en nichten aan kopjes bittere koffie, die al te vaak waren opgewarmd. Binnen tikten de breinaalden van de grootmoeder zachtjes, hoewel haar handen trilden bij elke steek.
Tegen middernacht, toen de vermoeidheid de scherpe kantjes van het verdriet had verzacht, kwam Elodie in beweging. Langzaam en voorzichtig klom ze uit de stoel, zette een knie op de rand van de kist en liet zich erin zakken. Aanvankelijk merkte niemand het.
Het was de schelle kreet van een tante die de stilte verbrak. « Ze is daar binnen! Ze is met hem mee naar binnen geklommen! »
De zaal barstte los. Stoelen schoven over de grond, stemmen klonken in paniek. Maar toen ze naar voren stormden, verstijfden ze.
Het kleine meisje verzette zich niet. Ze lag zachtjes tegen de borst van haar vader aan, haar armen stevig om hem heen geslagen. En wat iedereen stil maakte, was niet háár stilte, maar die van hem.
Alistairs arm, die sinds vanochtend over zijn borst had gelegen, rustte nu op de rug van zijn dochter. De hand was natuurlijk gebogen, de vingers lichtjes gekromd, alsof hij haar omarmde.
Een golf van geschokte kreten ging door de rouwenden. Sommigen sloegen een kruis in bevende eerbied, anderen hielden vol dat de beweging van het kind de arm wel moest hebben verplaatst, maar degenen die het dichtstbij stonden, zwoeren dat het onmogelijk was. De tederheid in dat gebaar kon niet voor toeval worden aangezien.
‘Raak haar niet aan,’ beval de grootmoeder, haar stem klonk onverwacht krachtig. ‘Laat haar met rust.’
Niemand maakte bezwaar.
De uren die volgden waren gevuld met gefluister en gebeden, met angstige blikken en stille tranen. Elodie bleef tegen de borst van haar vader gedrukt, rustig ademend, alsof ze in zijn armen sliep. De grootmoeder mompelde met tranen in haar ogen dat God hen misschien een laatste omhelzing had gegund. Haar moeder stond bleek en trillend, niet wetend of ze het kind moest wegtrekken of vol ontzag moest knielen.
