« Het is geen liefdadigheid, » antwoordde hij. « Het is de plicht van een gemeenschap. »
Haar uitputting was duidelijker zichtbaar dan haar scepsis. De koelkast was leeg. Een gebarsten fles met oude medicijnen stond op het aanrecht, waar al dagen geen volledige maaltijd op was geweest.
Denham belde de hulpdiensten en bleef tot de ambulance arriveerde. Met de kalme aanwezigheid van mevrouw Fletcher naast hen stemde Dana er uiteindelijk mee in om te gaan. Terwijl ze haar op de brancard tilden, pakte ze Denhams hand vast. « Dank u wel. »
De woorden kwamen hard aan. Hij voelde zich niet dankbaar. Hij was boos dat ze gedwongen was geweest om van zo weinig leven te bedelen.
In het ziekenhuis zat Owen opgekruld in een wachtstoel. « Ze heeft nauwelijks gegeten, » mompelde hij. « Ik heb zo mijn best gedaan. »
« Je bent een kind, » zei Denham. « Je had dit nooit alleen moeten dragen. »
De verpleegsters bevestigden later dat Dana met de juiste behandeling en voeding zou herstellen. Opluchting verspreidde zich over Owens houding als een langzame zonsopgang.
Die avond keerde Denham terug naar de rechtbank. Op zijn bureau lag een dikke envelop, gevuld met bijdragen van dorpelingen die hadden gehoord wat er gebeurd was. Het geld was royaal. De gevoelens betekenden iets. Toch wist Denham dat medeleven zou verbleken, tenzij iemand er structuur in aanbracht.
De volgende ochtend had hij een vergadering met het districtsbestuur. « Onze systemen hebben families zoals de familie Myles in de steek gelaten. We hebben georganiseerde steun nodig. »
Sommige leden aarzelden. Eén man fronste. « Rechter, we kunnen niet elk huishouden in nood redden. »
‘We kunnen met één beginnen,’ antwoordde Denham, ‘en een model creëren voor de volgende.’
Hij stelde nieuwe maatregelen voor. Voedselhulp voor de gemeenschap. Medische hulp voor onverzekerden. Contacten voor noodhuisvesting. Vrijwilligersbezoeken aan gezinnen in nood. Uitbreiding van het schoolmaaltijdenprogramma. Een lange tijd bleef het stil in de zaal.
Ten slotte knikte raadsvoorzitter Bellwin. « Dit is te laat. »
Het bestuur stemde vóór.
Denham bleef niet lang hangen om te juichen. Hij ging rechtstreeks naar het ziekenhuis met de envelop. Owen zat in de gang op een cracker uit de automaat te kauwen. Een verpleegster glimlachte toen ze langsliep. « Je moeder is stabiel, » zei ze.
Denham zat naast hem. « Je hebt vandaag kracht getoond. »
