— Denk je dat het om je shirt gaat?
Denk je dat mensen zoals jij hier een plek hebben?
Daarom moeten mensen zoals jij in de keuken blijven.
Alle ogen waren op mij gericht.
— Ik heb mijn excuses aangeboden, — zei ik iets zekerder dan ik me voelde.
— Ik doe gewoon mijn werk.
— Jouw werk, — siste ze, — is onzichtbaar zijn!
Begrijp je wel wie hier allemaal aanwezig is?
En jij staat daar in je vuile uniform, als levende liefdadigheid!
Ze draaide zich naar mijn bazin, Carol.
— Ik wil dat ze wordt ontslagen.
Niet alleen van mijn tafel — van mijn bruiloft.
Onmiddellijk.
Of Sterling Catering krijgt geen enkele bestelling meer in deze stad.
Carol werd bleek en keek me met medelijden aan.
— Luna… sorry.
Je moet weggaan.
Ik voelde me weggegooid, alsof ik vuilnis was.
Priscilla klikte met haar vingers en twee beveiligers kwamen naast haar staan.
Terwijl ik naar de uitgang liep, hoorde ik gefluister van alle kanten:
“Eindelijk.”
“Ze heeft het aan zichzelf te danken.”
Precies voordat de deuren sloten, zag ik Adrian.
Hij stond stil, zijn gezicht onveranderlijk.
En toen was ik alleen, buiten op de parkeerplaats.
En daar hield ik het niet meer.
Ik huilde — niet alleen van vernedering, maar ook omdat ik mijn werk verloor, en daarmee het geld dat Jake nodig had.
Ik hoorde de stappen achter me niet meteen.
— Gaat het? — vroeg een zachte stem.
Ik keek op.
Het was Adrian Stone.
In zijn blik was geen woede, alleen oprechte bezorgdheid.
— Alles goed, — loog ik.
— Wat er binnen gebeurde, was verkeerd, — zei hij.
— Het spijt me.
— Het is niet jouw schuld.
— Echt niet?
Ze wordt toch binnenkort mijn vrouw.
Haar gedrag weerspiegelt ook mij.
Zeg… waarom antwoordde je haar niet?
— Wat had ik kunnen doen?
Ik heb dit werk nodig.
Ik heb verantwoordelijkheden.
Ik vertelde hem over Jake.
Zijn blik verzachtte.
We praatten twintig minuten: hij, miljardair, en ik, ontslagen serveerster.
Hij vertelde over een wereld waar alles draait om berekening, ik deelde mijn droom om een bakkerij te openen.
— Ik heb veel rijke mensen ontmoet, — zei hij, — maar nooit iemand zo sterk als jij.
Een getuige kwam naar hem toe en riep hem terug naar de ceremonie.
Hij ging weg, maar zijn ogen zochten mij nog lang.
Ik bleef bij de parkeerplaats.
Ik zag hoe hij bij het altaar stond, en Priscilla liep plechtig naar hem toe.
Toen de priester vroeg of hij haar wilde nemen, viel er een stilte.
— Ik kan niet, — zei hij.
Priscilla werd bleek.
— Wat bedoel je met “kan niet”?!
