vrouw werd van het galafeest gestuurd — maar de miljardair, de toekomstige bruidegom, weigerde “ja” te zeggen zonder haar.
Mijn naam is Luna, en dit is hoe één enkele nacht mijn hele leven op zijn kop zette.
De balzaal in Rosewood Manor zag eruit als iets uit een sprookje… waarin ik geen plaats had.
Kronkelende kristallen kroonluchters hingen aan het plafond als bevroren vuurwerk, en de tafels waren bedekt met ivoorkleurig zijde en versierd met arrangementen van witte rozen, die meer kostten dan mijn huur.
Het was de bruiloft van de eeuw: Priscilla Hartwell, de dochter van een vastgoedmagnaat, trouwde met Adrian Stone, een miljardair uit de technologiesector.
En ik werkte slechts als serveerster bij Sterling Catering, terwijl ik probeerde zo onopvallend mogelijk te zijn.
Het werk was niet prestigieus, maar hielp de rekeningen te betalen.
Het belangrijkste — het stelde me in staat geld opzij te zetten voor de behandeling van mijn jongere broer Jake.
Hij leed aan een zeldzame ziekte, en onze verzekering was niets waard.
Elke dollar telde, vooral de fooi bij zulke luxe evenementen.
Priscilla liep de zaal binnen als een koningin — mooi, maar ijskoud.
Een waar meesterwerk van zijde en minachting.
Ze schreeuwde tegen de bloemist, klaagde tegen de fotograaf en liet de ober drie keer een servet vouwen.
Ik stond toegewezen bij de tafel van eregasten en hoorde per ongeluk hoe ze aan de telefoon besprak hoe ze de voorwaarden van het huwelijkscontract kon omzeilen.
Mijn hart kromp ineen.
De bruidegom, Adrian, leek nerveus.
In zijn smoking was hij elegant, maar hij streek constant aan zijn stropdas en keek de zaal rond alsof hij een uitweg zocht.
Zijn geloften klonken ingetogen en afstandelijk, de hare als uit het hoofd geleerde tekst.
Er was iets mis, maar ik dreef die gedachte weg.
Mijn rol was onzichtbaar te zijn.
Ik schonk wijn bij de tafels toen het gebeurde.
Bij het bijschenken van champagne raakte ik per ongeluk een glas, en een paar druppels spatten… niet op een gast, maar op mijn eigen witte outfit.
Op mijn borst, net boven mijn schort, verspreidde zich een bordeauxvlek.
Het was ongemakkelijk, maar ik raakte niet in paniek — ik pakte een servet en depte snel.
Maar Priscilla zag alles.
Ze sprong op alsof ze een schok kreeg.
— Maak je een grapje met mij?! — haar stem overstemde alle gesprekken.
— Het is MIJN bruiloft, en jij maakt een bende bij MIJN tafel?!
Er viel een ijzige stilte over de zaal.
— Sorry, mevrouw Stone, — mompelde ik.
— Ik heb me alleen vies gemaakt, ik ga me meteen omkleden.
Ze lachte hongerig.
— Denk je dat het om je shirt gaat?
