Patrick knikte, nauwelijks in staat om woorden te vormen.
Die nacht kon hij niet slapen. Hun gezichten bleven maar in zijn gedachten spoken.
Hij had geen kinderen. Hij wist ook niet van familie.
En toch zei elk instinct hem: dit was geen toeval.
Tegen zonsopgang was zijn nieuwsgierigheid in urgentie veranderd. Hij belde zijn assistent en kreeg de ziekenhuisgegevens.
DE NAAM OP DE LIJST VAN TOELATING
Bij Mercy General vond Patrick haar opnamedossier:
Laura Bennett, 35 jaar. Dakloos. Uitgedroogd. Ondervoed.
Hij liep haar kamer binnen.
Ze verplaatste zich, opende haar ogen –
en de schok op haar gezicht sprak boekdelen nog voordat ze iets zei.
‘Patrick?’ fluisterde ze.
Patrick staarde haar aan.
« Laura… ik kan niet geloven dat jij het bent. »
DRIE JAAR GELEDEN WEGGING HIJ WEG
Laura had drie jaar eerder als data-analist bij zijn bedrijf gewerkt. De band tussen hen was snel, intens en oprecht ontstaan…
En toen maakte Patrick er een einde aan. Geen uitleg. Geen afsluiting.
Hij verborg zijn schuldgevoel onder deals, groei en ambitie, en praatte zichzelf aan dat het er niet toe deed.
Laura lag nu in een ziekenhuisbed, bleek en broos, met een waarheid die hij zich nooit had kunnen voorstellen.
Patrick slikte moeilijk.
« Zijn ze van mij? »
Laura’s tranen gaven als eerste antwoord.
‘Ja,’ zei ze. ‘Ik heb geprobeerd je te bereiken. Brieven, e-mails… je hebt nooit gereageerd. Toen raakte ik mijn baan kwijt. De rekeningen stapelden zich op. Ik had nergens meer heen te gaan.’
Ze keek weg, haar stem brak.
‘Ik kon geen hulp smeken bij een man die me niet wilde.’
Patrick zakte in een stoel naast haar bed, de schaamte beklemde zijn borst.
« Als ik het had geweten… dan was ik er geweest. »
Laura’s stem bleef zacht, kalm en vermoeid.
‘Ik geloof je. Maar geloven verandert niets aan wat er is gebeurd.’
Geld kan niet uitwissen wat ze heeft overleefd.
Die dag handelde Patrick snel.
Hij bracht Laura en de tweeling – Noel en Aiden – onder in een klein huisje dat hij bezat buiten de stad. Hij nam een verpleegster in dienst, vulde de koelkast en zorgde voor alles wat ze nodig hadden.
Maar hij kon de jaren die Laura alleen had doorgebracht niet terugkopen.
En toen de media lucht kregen van het feit dat een van de rijkste mannen van de staat twee dakloze peuters beschermde die sprekend op hem leken… explodeerde het verhaal.
Sommigen noemden hem barmhartig.
Anderen noemden hem een huichelaars.
