Patrick negeerde het allemaal.
Hij concentreerde zich op één ding: het herstellen van wat hij had vernield.
Herbouw, nacht na nacht
Weken werden maanden. Patrick kwam elke avond langs.
Hij hielp de tweeling met lopen.
Hij lachte om hun nieuwsgierigheid.
Hij leerde hun ritme kennen, hun favoriete speelgoed, hun kleine angsten.
Laura werd sterker – langzaam maar zeker. Maar ze bleef op haar hoede voor hem, alsof ze hem niet zomaar meer kon vertrouwen.
Op een besneeuwde middag kwam Patrick aan met boodschappen en trof haar aan terwijl ze de jongens bij de open haard zag tekenen.
Laura sprak zonder op te kijken.
« Je hoeft dit niet te blijven doen. »
Patrick antwoordde kalm en zonder aarzeling:
« Ik doe het niet uit schuldgevoel. Ik doe het omdat het juist is. »
Ze bekeek hem lange tijd aandachtig.
‘Je bent veranderd,’ zei ze.
Patrick knikte.
« Ik heb eindelijk geleerd wat er echt toe doet. »
EEN THUIS, EN EEN DOEL
Na verloop van tijd werd hun fragiele band sterker. Patrick bleef elke avond langer – hij las verhaaltjes voor het slapengaan voor, maakte het ontbijt klaar en leerde hoe hij een vader moest zijn.
De man die het leven vroeger afmat aan winst, is het nu gaan afmeten aan lachen en rustige, alledaagse momenten.
In datzelfde jaar richtte Patrick ter ere van Laura een organisatie op: Grace Shelter , om alleenstaande moeders te helpen bij het vinden van huisvesting, onderwijs en werk.
Tijdens de openingsceremonie stond Laura naast hem, haar stem trillend maar vastberaden:
« Het gaat hier niet om medelijden. Het gaat om hoop. »
DE REGEL DIE ALLES VERANDERDE
Na het applaus draaide Laura zich naar hem toe, haar blik nu vastberaden.
