“Mam, ze zijn oud, wat kan het kwaad om ze even te laten rusten?”
Maar toen ik me omdraaide, werden ze al door obers naar buiten begeleid.
Ze bleven daar staan, trillend, geen stoel, geen water. Mijn borstkas kromp ineen, maar de ceremonie nam me mee.
Tijdens het banket wiebelde Javier voortdurend en keek naar de deuren. Toen de viering voorbij was, stond het bruidspaar nog steeds te wachten. Ik liep naar hen toe. De man fluisterde op een zwakke toon:
“Juffrouw, dank u wel voor uw medeleven, maar wij durfden niet… wij wilden alleen maar onze zoon Javier nog eens zien.”
Ik verstijfde:
“Je… kent hem?”
De vrouw snikte:
« Hij is onze jongen. Maar hij accepteert ons niet meer. »
Mijn hart bonsde. Javier had altijd beweerd dat hij wees was. Zenuwachtig riep ik hem bij me:
« Javier, ze zeggen dat ze je ouders zijn. Wat is er aan de hand? »
Hij verbleekte en stamelde:
« Mariana, negeer ze. Ze hebben het mis. »
Maar zijn ogen verraadden de waarheid. Ik eiste antwoorden.
Ze onthulden alles: ze waren Javiers echte ouders, arme boeren uit Oaxaca. Toen hij klein was, dreven de torenhoge schulden hen tot wanhoop. Omdat ze hem niet konden onderhouden, plaatsten ze hem in een weeshuis, in de hoop dat hij een kans zou krijgen.
Later, toen het geluk hen gunstiger gezind was, probeerden ze hem terug te krijgen – maar Javier, inmiddels student, wees hen af. Beschaamd over zijn afkomst verliet hij hen en deed alsof hij een wees was. Via een kennis hoorden ze over de bruiloft en reisden ze af, alleen maar om hem nog eens te zien.
Woede brandde in me. Ik trok Javier opzij en riep:
