Woede brandde in me. Ik trok Javier opzij en riep:
« Heb je me al die jaren bedrogen? Heb je je ouders uit schaamte verstoten? Is dit wie je bent? »
Hij boog en mompelde:
« Mariana, je snapt het niet… Ik wilde gewoon ontsnappen. Mijn ouders gaven me niets dan armoede. Ik wilde dat jij daar vrij van zou leven. »
Tranen vertroebelden mijn zicht:
“En jij gelooft dat geluk voortkomt uit leugens en het minachten van je eigen bloed?”
Ik deed mijn ring af en legde deze in zijn handpalm:
“Deze bruiloft eindigt vandaag.”
Er gingen kreten door de zaal. Mijn moeder probeerde me tegen te houden, maar mijn besluit hield stand. Ik leidde het paar naar de hoofdtafel en kondigde voor iedereen aan:
« Dit zijn Javiers ouders. Vergeef me dat ik het niet eerder wist. Ik zal voor ze zorgen. »
Er viel een zware stilte. Javier stond verstijfd, sprakeloos.
Weken later bracht ik ze naar het ziekenhuis. Zijn vader was ernstig ziek. In hun stoffen tas ontdekte ik een doos met een eigendomsakte: land in Oaxaca ter waarde van miljoenen, op naam van Javier. Na het verlies van hun kind hadden ze eindeloos gewerkt om het te kopen, met de bedoeling het als zijn nalatenschap te beschouwen. Ze waren niet de bedelaars die Javier hen afschilderde, maar toegewijde ouders die alles gaven.
Ik ben nooit meer naar Javier teruggegaan. Ik heb het huis verkocht om de behandeling te bekostigen en een bescheiden huis voor ze te bouwen. Toen Javier om vergeving smeekte, zei ik tegen hem:
Je hebt de trouwverlichting uitgekozen, maar je hebt de blik van je ouders genegeerd. Leef nu maar met die keuze.
Hij zakte door zijn knieën, maar ik was niet langer dezelfde Mariana. Ons probleem was niet alleen zijn leugen, maar ook dat hij de ble00d die alles opofferde, verpletterde. Onder de trouwlichten verloor ik een man, maar vond ik mijn waardigheid… en twee echte ouders.
