Javier beweerde altijd dat hij geen grootse bruiloft wilde, omdat hij « geen familie had om uit te nodigen ». Ik accepteerde dat, hoewel mijn ouders erop stonden een prachtig feest te organiseren voor hun enige dochter.
Uiteindelijk reserveerden we een elegante zaal in een luxe restaurant in Mexico-Stad en verwelkomden we bijna 100 gasten, voornamelijk familieleden en vrienden van mijn kant. Ik regelde de aankleding en de uitnodigingen; Javier regelde de ceremoniële details. Hij leek peinzender dan normaal, maar ik nam aan dat het gewoon zenuwen waren voor het grote moment.
De dag brak aan: gloeiende kroonluchters, verse bloemen, verrukte gasten. Javier en ik stonden op het podium en wisselden ringen en geloften uit. Toch zag ik in het publiek iets verontrustends: een ouder echtpaar, slecht gekleed, stond stil in een hoekje.
De man, tenger, met zilvergrijs haar, leunde trillend op een versleten wandelstok. De vrouw naast hem klemde een verschoten stoffen tas vast, haar treurige ogen op ons gericht. Ze leken als verloren schaduwen te midden van de pracht en praal.
Ik leunde naar Javier toe en fluisterde:
« Schat, wie zijn die mensen? Waarom zijn ze hier? »
Hij schrok even, maar antwoordde toen snel:
« Waarschijnlijk zwervers die naar binnen zijn geslopen. Ik laat ze verwijderen. »
Ik hield hem tegen:
“Nee, laat ik ze vragen om te gaan zitten, arme zielen.”
Ik liep naar hen toe, maar mijn moeder greep geïrriteerd mijn arm vast:
« Mariana! Laat vreemden deze dag niet verpesten. Bel de bewakers. »
Ik verzette mij en smeekte:
“Mam, ze zijn oud, wat kan het kwaad om ze even te laten rusten?”
