Een auto

Dat deed ik, en het was geweldig. Carol en ik konden het uitstekend met elkaar vinden, en ze gaf me mijn eigen kamer, een prachtige kamer, de mooiste die ik ooit had gezien. « Het was die van mijn dochter, » legde Carol uit, met tranen in haar ogen. « Ik ben haar kwijtgeraakt zoals jij je moeder kwijt bent geraakt. »

De volgende dag ging ik op Carols computer op zoek naar werk. Maar toen ik beneden ging ontbijten, lagen er flyers op tafel van de plaatselijke middelbare school, die reclame maakten voor avondcursussen voor volwassenen die hun middelbare school wilden aanvullen.

« Ik denk, » zei Carol, « dat je terug naar school moet gaan, zodat je naar de universiteit kunt gaan. »

« Studeren? Ik kan me dat niet veroorloven! » legde ik uit. « Carol, ik heb geen cent op mijn naam staan ​​en kan mezelf niet onderhouden als ik niet snel een baan vind. »

Carol schudde haar hoofd. « Nee, Jenny, je kunt het je niet veroorloven om niet naar de universiteit te gaan. Kijk, ik leen je het geld, en als je afstudeert, betaal je me terug – net als een studielening van een bank. »

Ze overtuigde me, en ik haalde snel mijn middelbareschooldiploma en schreef me in bij de plaatselijke universiteit. Ik moet toegeven dat Carol me inspireerde om verpleegkundige te worden, en vier jaar later studeerde ik summa cum laude af.

Ik begon te werken in een plaatselijk ziekenhuis en specialiseerde me uiteindelijk in neonatale zorg. Op een dag kwam er een tv-ploeg langs om een ​​reportage te maken over een drieling en uiteindelijk interviewde ze me.

Een tijdje was ik een beetje een beroemdheid, maar die aandacht leverde me een ongewenste bezoeker op. De deurbel ging en toen ik opendeed, zag ik tot mijn stomme verbazing mijn vader daar staan.

Hij zag er afschuwelijk uit, als een zwerver, en hij stonk naar alcohol en zweet. « Jenny, mijn lieve kleine meid! » riep hij, terwijl hij zijn handen naar me uitstak. « Ik heb je eindelijk gevonden. »

ADVERTISEMENT