Aaron Blake kende elke scheur in de vloer van de gymzaal – niet van het spelen, maar van het dag in dag uit schrobben en poleren.
Aaron, een weduwnaar en conciërge die voor zijn zevenjarige zoon Jonah zorgde – die vaak een dutje deed op de tribune terwijl zijn vader werkte – leidde een rustig leven. Zijn leven bestond uit het vegen van vloeren, het zwijgend dragen van zware lasten en doen alsof alles goed was, terwijl dat niet zo was.
Die middag heerste er een opgewonden sfeer in de gymzaal. Papieren lantaarns zwaaiden heen en weer, gelach vulde de lucht en Aaron bewoog zich stilletjes tussen de vrijwilligers, bezem in de hand.
Toen hoorde hij het zachte geluid van wielen. Hij draaide zich om en zag een meisje, niet ouder dan dertien, in haar rolstoel naar hem toe rollen.
Haar naam was Lila. Haar haar glinsterde als zonlicht, en hoewel haar stem trilde van verlegenheid, straalden haar ogen van stille moed.
‘Kun je dansen?’ vroeg ze.
