Toen ze in het laatste jaar van de middelbare school zaten, slaagden ze allebei voor de toelatingsexamens voor de universiteit:
Michael werd toegelaten tot de Universiteit voor Wetenschap en Technologie,
Peter tot de Universiteit voor Architectuur.
Helen voelde immense trots, maar ook bezorgdheid:
« Zorg goed voor jezelf als je in New York bent. Mama zal er niet meer zijn… »
En zo gingen ze weg .
In het begin belden ze één keer per week.
Daarna steeds minder.
Daarna… alleen nog maar sms’jes tijdens de feestdagen en nieuwjaar.
Helen dacht:
« Ze zijn nu volwassen… ze zijn waarschijnlijk druk met hun studie. »
Ik wist niet dat er op een regenachtige middag een lange, goedgeklede man stilletjes op een bankje in het park vlakbij zijn huis zat.
Hij keek omhoog naar het raam op de tweede verdieping – waar ooit de lampen van Michael en Peters bureau hadden geschenen –
en pakte toen zijn mobiele telefoon.
—Ik heb ze gevonden.
De jongens leven nog.
Zij heeft ze grootgebracht…
Op een septemberochtend, toen mevrouw Helen de schoolpoort uitliep, zag ze twee vreemden op haar wachten.
Ze gaven haar papieren… en een oude foto.
« Wij zijn de biologische ouders van Michael en Peter », zei een van hen. « We zijn gekomen om de voogdij terug te krijgen. We willen onze kinderen terug. »
Helen begreep het niet. Haar hart bonsde alsof iemand het probeerde te breken.
—Jij… hebt ze in de steek gelaten. Ik heb ze opgevoed vanaf hun geboorte. En nu zeg je dat je… ze terug wilt?
De vrouw sloeg haar blik neer.
De man staarde haar aan:
—Toen waren we erg arm. We konden ze niet onderhouden. Maar nu hebben we een stabiel leven. Het zijn onze kinderen. De wet zal aan onze kant staan.
Vervolgens vertrokken ze en lieten een formulier voor de DNA-test achter.
Een week later kwamen Michael en Peter terug.
Helen, die hen na bijna een jaar weer zag, barstte in tranen uit en omhelsde hen stevig.
Maar de jongens leken afstandelijk.
Ze vermeden haar blik.
—Mam… ze zijn onze biologische ouders. Ze willen dat we bij hen komen wonen. Zij hebben ook geleden.
