Een alleenstaande lerares adopteerde twee verlaten tweelingbroers. Met veel moeite voedde ze hen op tot ze studenten werden aan prestigieuze universiteiten – maar onverwachts, 22 jaar later, kwam ze voor een pijnlijk einde te staan…
Ze kon geen woord uitbrengen.
Al die jaren van het aanvragen van beurzen, het verstellen van uniformen, het wachten op de studenten buiten de universiteitspoort…
Nu waren het niets meer dan pijnlijke herinneringen .
Twee maanden later keurde de rechtbank het verzoek goed.
De broers en zussen mochten hun familieregistratie wijzigen, hun oude naam weer aannemen en bij hun nieuwe familie intrekken.
Er was geen afscheid.
Geen knuffels.
Zelfs geen laatste blik.
Op een wintermiddag opende Helen een oude houten doos vol foto’s.
Een van haar derde verjaardag, met een zelfgebakken taart.
Een andere van de twee die samen aan het oude bureau zaten te studeren.
En nog een van de herfstlantaarnparade…
De laatste:
Ze staat er zwijgend bij en bekijkt van een afstandje de diploma-uitreiking van de jongens. De foto is genomen door een fotograaf die ze op het laatste moment heeft ingehuurd.
« Misschien heeft moederschap… niets met bloed te maken.
Moeder zijn is je hele leven geven… zonder er iets voor terug te verwachten. »
Helen zuchtte zachtjes.
Ze vouwde de foto op… en stopte hem terug in de doos.
Buiten vielen de eerste sneeuwvlokken van het seizoen.
Maar in zijn hart… was de winter allang aangebroken.
