Toen Dorothy Mitchell, 87, haar thuisverpleegster ontsloeg om een getatoeëerde motorrijder in te huren, dreigden haar kinderen haar ongeschikt te laten verklaren. Ik woon aan de overkant van de straat en ik heb de hele scène vanuit mijn raam bekeken. Wat ze niet wisten – wat niemand anders dan ik wist – was de echte reden voor zijn keuze.
Dorothy woont al drieënveertig jaar in appartement 4B. Haar man, George, stierf in 2003. Haar drie kinderen, nu volwassen, wonen in verschillende staten en bezoeken haar ongeveer twee keer per jaar. Ze lijdt aan de ziekte van Parkinson, osteoporose en een eenzaamheid die aan haar vreet.
Ik ben twee jaar geleden verhuisd naar appartement 4A. Als journalist werk ik vanuit huis en begon ik vreemde dingen op te merken. Het thuiszorgbureau wisselde voortdurend van verpleegster. Ze gaven haar te eten, wasten haar, gaven haar haar medicijnen en vertrokken. Dorothy probeerde contact met hen te maken, maar ze waren er om hun werk te doen, niet om naar haar te luisteren.
Uiteindelijk begon ze overdag haar deur op een kier te zetten. Alleen een spleet, genoeg om voetstappen te horen, genoeg om je minder alleen te voelen. Ik zwaaide naar hem toen ik passeerde. Soms stopte ik om te kletsen. Ze vertelde me over George, een veteraan uit de Koreaanse oorlog, haar kinderen ‘die het te druk hadden om me te komen opzoeken’ en de reizen die ze ooit maakte, nu worstelend om de brievenbus te bereiken.
Toen arriveerde de motorrijder.
