Een 56-jarige vrouw was verbijsterd toen ze ontdekte dat ze zwanger was. Op haar leeftijd leek dergelijk nieuws onmogelijk, maar scan na scan onthulde hetzelfde: twee duidelijke rimpels. Tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze in zichzelf fluisterde:
« Het moet een wonder zijn. »
Moederschap was altijd haar droom geweest, maar jaren van onvruchtbaarheid, eindeloze teleurstellingen en hoofdschuddende artsen hadden die hoop de kop ingedrukt. En toch, toen ze dacht dat het te laat was, gaf het leven haar deze kans.
Haar buik zwol op, haar stappen vertraagden en haar familie stond bezorgd om haar heen. Artsen waarschuwden haar voor de gevaren van een zwangerschap op zo’n hoge leeftijd. Maar ze glimlachte slechts en wuifde hun angsten weg:
« Ik heb hier mijn hele leven op gewacht. Ik zal het niet door angst laten afnemen. »
Negen maanden verstreken, gevuld met tedere gesprekken met het kind waarvan ze dacht dat het in haar buik zat. Ze streelde haar buik en fantaseerde over het moment dat ze haar kleintje eindelijk zou vasthouden.
Eindelijk was de dag aangebroken. Ze kwam het ziekenhuis binnen, haar bolle buik vasthoudend, haar gezicht stralend van verwachting.
« Dokter, ik denk dat het tijd is, » zei ze met een glimlach.
De jonge dokter onderzocht haar, maar in plaats van haar vreugde te delen, betrok zijn gezicht. Hij riep zijn collega’s en er klonk zacht gefluister door de kamer. Uiteindelijk sprak een van hen voorzichtig:
“Mevrouw… neem me niet kwalijk, maar… wat maakte uw dokter er zo zeker van dat u zwanger was?”
Haar hart klopte sneller.
Waar heb je het over? Ik draag dit kindje al negen maanden! »
De dokter ademde langzaam uit en had moeite om de woorden uit zijn mond te krijgen.
« Je draagt geen baby. Dit is geen zwangerschap. Wat je in je draagt, is een enorme knobbel. »
Haar wereld stortte in een oogwenk in.
« Nee… dat is onmogelijk. Het onderzoek… deze regels… »
