« Ze reageerden waarschijnlijk op de hormonale veranderingen die de tumor veroorzaakte, » legde hij zachtjes uit. « Het is zeldzaam, maar het gebeurt wel. »
Later gaf ze toe dat ze echografie en moderne tests vermeed, en benadrukte:
« Vroeger bevielen vrouwen zonder al die middelen. Ik wilde niet dat de technologie mijn baby zou schaden. »
Nu waren al die maanden van hoop, gefluisterde slaapliedjes, beloftes aan een kind dat nooit geboren was, in duigen gevallen. Ze drukte trillende handen tegen haar buik en mompelde:
« Maar… ik geloofde… »
Artsen verwezen haar onmiddellijk door voor verder onderzoek. Tot haar opluchting bleek de tumor goedaardig te zijn. De operatie redde haar leven.
Toen ze wakker werd en bijkwam, zat ze bij het raam van haar ziekenhuiskamer na te denken over deze wrede speling van het lot. Ze was geen moeder geworden, maar ze had wel iets anders gekregen: een nieuwe kans om te leven, om van het leven te genieten en om te houden van de mensen die nog bij haar waren.
Terwijl ze zich klaarmaakte om het ziekenhuis te verlaten, zei de dokter die haar als eerste de waarheid had verteld:
« Je bent ongelooflijk sterk. Misschien is dit – jouw overleving – wel een wonder dat voor jou bestemd is. »
Voor het eerst in maanden glimlachte ze. Ze droeg nog een geschenk met zich mee: niet het moederschap, maar het leven zelf.
