Ik voelde paniek opkomen. ‘Maar ik ben zijn oma! Waar moet hij anders heen?’
Marloes keek me aan met een mengeling van medelijden en zakelijkheid. ‘We gaan ons best doen om u te helpen, maar we moeten ook rekening houden met Bram’s belangen.’
Die avond zat ik aan de keukentafel met een stapel formulieren voor me uitgestald. Verzoek tot tijdelijke voogdij, verklaring van goed gedrag, medische keuringen… Het duizelde me. Hoe had het zover kunnen komen?
Bram kwam naast me zitten en legde zijn kleine handje op de mijne. ‘Oma, ben je verdrietig?’
Ik knikte en trok hem tegen me aan. ‘Een beetje, lieverd. Maar we komen hier samen doorheen.’
De dagen daarna waren een waas van telefoontjes, afspraken en slapeloze nachten. Mijn zus Karin kwam langs om te helpen met het invullen van de papieren.
‘Waarom doet Anne dit?’ vroeg Karin terwijl ze een kop thee inschonk.
‘Ik weet het niet,’ fluisterde ik. ‘Misschien kan ze het allemaal niet meer aan.’
Karin zuchtte diep. ‘Je moet sterk blijven voor Bram.’
Maar hoe blijf je sterk als je eigen kind verdwenen is? Als je elke dag bang bent dat je ook nog je kleinzoon kwijtraakt?
Op een avond – het regende pijpenstelen buiten – kreeg ik een anoniem telefoontje.
‘Mam?’ klonk het zachtjes aan de andere kant.
Mijn hart sloeg over. ‘Anne! Waar ben je? Waarom doe je dit?’
Ze snikte hoorbaar. ‘Het spijt me zo… Ik kan het allemaal niet meer…’
‘Kom naar huis! Bram mist je vreselijk!’
‘Ik kan niet… Ik ben zo moe…’
De lijn viel weg voordat ik iets terug kon zeggen.
Die nacht lag ik wakker, luisterend naar het zachte ademhalen van Bram in het kamertje naast me. Wat moest ik doen? De politie opnieuw bellen? Wachten tot Anne weer contact opnam? Of alles op alles zetten om Bram bij me te houden?
De volgende ochtend stond Marloes weer voor de deur.
‘We hebben nieuws,’ zei ze ernstig. ‘Er is contact geweest met uw dochter.’
Mijn hart maakte een sprongetje van hoop en angst tegelijk.
‘Ze leeft dus?’
