‘Ze leeft dus?’
Marloes knikte. ‘Maar ze is nog niet in staat om voor Bram te zorgen. We willen u voorlopig als tijdelijke voogd aanwijzen.’
Tranen sprongen in mijn ogen van opluchting en verdriet tegelijk.
‘Dank u… dank u wel…’
Bram kwam naar beneden gerend en vloog me om de hals.
‘Oma! Mag ik blijven?’
Ik kneep hem stevig tegen me aan.
‘Ja lieverd, je mag blijven zolang als nodig is.’
Maar diep vanbinnen weet ik dat niets zeker is. Elke dag kan alles veranderen – als Anne terugkomt, als Jeugdzorg anders beslist, als mijn gezondheid het begeeft.
Soms vraag ik me af: hoe ver ga je voor je kind? En wat als je kind jou loslaat? Is liefde genoeg om alles bij elkaar te houden?
