Drie jaar zijn verstreken sinds die dag, maar voor Clara Weber verliep de tijd anders dan voor anderen. Dagen in het ziekenhuis veranderden in maanden van stilte, en vervolgens in jaren van langzaam herstel. Toen ze de papieren tekende – met trillende handen en een gebroken hart – stortte haar leven in. Andreas verdween kort na de scheiding en vertrok naar een andere stad, zogenaamd samen met een van de verpleegsters, degene met de overdreven waakzame blik en kille glimlach. Clara bleef alleen achter, in een leeg appartement dat echode van haar herinneringen.
Toch had de tijd, ondanks alles, een buitengewone gave om zelfs de diepste wonden te helen. Na een paar maanden ging ze weer aan het werk – eerst aarzelend, daarna met toenemende kracht. Ze was altijd al een intelligente vrouw geweest, maar pas nu, zonder steun, ontdekte ze wat het werkelijk betekende om sterk te zijn. Ze keerde terug naar haar beroep als interieurontwerper en elk project werd therapie voor haar. Elke kleur, elk detail was een kleine stap in de richting van haar hervinding van zichzelf.
Op een herfstochtend, terwijl de bladeren over de stoep dwarrelden als pagina’s van een uitgekauwd verhaal, voelde Clara zich vreemd. Een zwangerschapstest, zonder veel hoop gedaan, toonde twee roze streepjes. De dokter bevestigde wat haar hart al bang was om te geloven: ze was zwanger.
Tranen welden op in haar ogen terwijl ze de test vastgreep. Angst, dankbaarheid en iets wat ze al lang niet meer had gevoeld – hoop – vermengden zich in haar. « Voor jou, » fluisterde ze, starend naar het witte plafond van de kliniek, alsof ze sprak tegen een kind dat ze ooit verloren had. « En voor mij. »
Gesponsorde inhoud
Herbeauty
ontkracht huwelijksmythen: wat relaties echt laat slagen
lees meer
Negen maanden later, op een regenachtige avond, werd een meisje geboren. Clara noemde haar Elena – een naam die ‘licht’ betekent. En inderdaad, Elena werd het licht van haar leven. De eerste maanden waren moeilijk, de nachten lang, en de herinneringen aan Andreas keerden soms terug als een koude schaduw. Maar elke keer dat haar dochter lachte, kreeg de wereld weer zin.
