Toen de uitslagen binnenkwamen, was de stilte in de kamer bijna benauwend. Mijn man staarde naar het papier, zijn ogen wijd open, alsof hij net een geest had gezien. Ik keek hem aan, wachtend tot hij iets zou zeggen. Uiteindelijk fluisterde hij nauwelijks hoorbaar:
« Het is niet mogelijk… »
Ik liep naar hem toe en nam het papier uit zijn trillende handen. Mijn blik viel op de woorden die ons leven zouden veranderen: 0% biologische band tussen hem en onze zoon. Mijn hart sloeg over. Geen woede, geen schuldgevoel… alleen complete onbegrip. Ik was er zeker van, absoluut zeker, dat hij de vader was.
Mijn man stond op, deed een paar stappen de woonkamer in en draaide zich toen naar me om, zijn gelaatstrekken gespannen.
« Ik moet je iets bekennen… »
Zijn woorden deden de lucht om ons heen bevriezen. Hij vertelde me dat hij op negentienjarige leeftijd, na een ernstig auto-ongeluk, verwondingen had opgelopen die hem volgens artsen onvruchtbaar maakten. Hij had er nooit met me over durven praten, ervan overtuigd dat onze zoon een wonder was.
Maar als hij niet zijn zoon was… hoe kon ik dan uitleggen dat ik nooit ontrouw was geweest?
