Maar als hij niet zijn zoon was… hoe kon ik dan uitleggen dat ik nooit ontrouw was geweest?
Voor de zekerheid deden we een tweede test, dit keer met mijn DNA. De uitslag kwam een week later, en toen… begon de grond onder mijn voeten te zakken: volgens de wetenschap was ik ook niet de biologische moeder van het kind dat ik op de wereld had gezet.
Herinneringen aan het moederschap drongen zich op. De vermoeidheid, de eindeloze uren, de verpleegsters die kwamen en gingen… Wat als er in al die chaos iets ondenkbaars was gebeurd?
Die nacht deed ik geen oog dicht. Ik keek naar mijn zoon die sliep, zijn warme handje stevig in het mijne geklemd, me afvragend waar mijn echte baby was… en belangrijker nog, wie er met hem was opgegroeid, ergens ter wereld.
De volgende ochtend nam ik een besluit: ik zou de waarheid vinden, wat het ook kostte. Wat ik toen nog niet wist, was dat dit pad mij veel verder zou brengen dan ik had gedacht – zelfs naar de donkerste geheimen van het ziekenhuis waar ik was bevallen… en naar een netwerk dat absoluut niet wilde dat de waarheid naar buiten kwam.
