Mijn dochter zei dat ik me onder het ziekenhuisbed moest verstoppen… vlak nadat ik was bevallen.
Ik had net mijn zoontje ter wereld gebracht toen mijn achtjarige dochter, Emily Carter, naar me toe boog en dringend fluisterde:
« Mam… kruip onder het bed. Nu. »
Er zat geen spoor van verbeelding in haar stem. Geen drama. Alleen angst – rauw en onmiskenbaar.
Ik was uitgeput, mijn lichaam trilde nog van de weeën, mijn ziekenhuisjurk was vochtig op mijn huid. De lucht rook naar desinfectiemiddel vermengd met die zachte, pasgeboren geur. Verpleegkundigen hadden mijn baby net meegenomen voor een routinecontrole. Mijn man, Mark Reynolds, was even weggegaan om een telefoontje aan te nemen.
Het waren alleen Emily en ik.
« Emily, » mompelde ik zwakjes, terwijl ik een glimlach forceerde, « waar heb je het over? »
Ze schudde snel haar hoofd. « Er is geen tijd. Alsjeblieft. Ze komen eraan. »
« Ze? » fluisterde ik.
Haar ogen schoten naar de deur terwijl ze mijn hand pakte, haar vingers hier.
‘Ik hoorde oma aan de telefoon. Ze zei dat alles vandaag ‘geregeld’ zou worden. Ze zei dat je geen probleem meer zou zijn.’
Mijn hart bonkte pijnlijk in mijn borst.
Marks moeder, Linda Reynolds, had me nooit gemocht. Ze gaf mij de schuld dat Mark zijn goedbetaalde baan had opgezegd om een eigen bedrijfje te beginnen. Ze vond het vreselijk dat ik Emily al had uit mijn eerste huwelijk. En ze had pijnlijk duidelijk gemaakt dat ze geen tweede kleinkind wilde – al helemaal niet eentje die Mark voor altijd aan mij zou binden.
Maar dit was een ziekenhuis. Camera’s. Dokters. Wetten.
‘Emily,’ zei ik zachtjes, terwijl ik probeerde mezelf te kalmeren, ‘volwassenen zeggen soms rare dingen.’
‘Ze sprak met een dokter,’ fluisterde Emily, met tranen in haar ogen. ‘Die met het zilveren horloge. Ze zei dat je papieren hebt getekend. Maar dat heb je niet gedaan. Ik weet dat je dat niet hebt gedaan.’
Een koude rilling liep over mijn rug.
Eerder die ochtend, tijdens de bevalling, had een verpleegster verschillende formulieren voor me neergelegd terwijl ik nauwelijks bij bewustzijn was van de pijn. Ik herinnerde me dat Mark en Linda vlakbij stonden. Ik herinnerde me dat de pen uit mijn hand gleed.
Voetstappen echoden in de gang. Stemmen naderden. Een karretje rolde dichterbij.
