Na een scheiding bevond de vrouw zich in een krap appartement van zestien meter in een oud, vervallen huis. Gebarsten muren, gammel deuren en een krakend bed werden haar nieuwe realiteit.
Ze liep weg van haar man en liet alles achter: haar gewone leven, haar hoop en zelfs het kind dat ze verloren had.
Het was een wond die niet heelde en in plaats van haar man te steunen, dreef hij haar naar een nog grotere hel.
Schandalen, ruzies, ongegronde jaloezie en verboden om het appartement te verlaten, maakten haar bestaan tot een nachtmerrie.
Op een dag, na weer een ruzie, besefte de vrouw: als ze bleef, zou haar man haar volledig vernietigen.
Ze ging ervandoor en rende weg, bijna zonder geld, met alleen een kleine tas en de wens om zich voor hem te verbergen.
Omdat ze geen geld had, moest ze een klein appartement huren in een oud huis zonder meubels en voorzieningen.
‘s Nachts lag ze roerloos, bedekt met een dunne deken, en luisterde naar de stemmen die uit de naburige huizen kwamen.
In eerste instantie dacht de vrouw dat de buren lawaai maakten.
Maar op een dag gebeurde er iets heel ongewoons.
Het was 3 uur ‘s nachts
Er klonk een vreemd geluid waardoor de vrouw abrupt wakker werd.
Het was een klop. Maar niet op de deur, maar op de muur.
In eerste instantie dacht ze dat de buren alleen maar lawaai maakten.
Maar het kloppen klonk opnieuw. Ritmisch. Doelgericht. Alsof iemand aan de andere kant van de muur iets probeerde te zeggen zonder woorden.
Ze drukte haar oor tegen het afbrokkelende pleisterwerk. Niets. Toen – drie klopjes. Een stilte. Toen twee.
Een rilling liep over haar rug. Het klonk niet willekeurig. Het klonk als een patroon.
“Is daar iemand?”, fluisterde ze.
Stilte.
Ze wachtte met ingehouden adem, maar het geluid kwam niet terug. Alleen het gezoem van de wind door het gebroken raamkozijn.
Overtuigd dat het haar uitgeputte geest was die haar parten speelde, draaide ze zich weer om naar bed.
Maar zodra ze de deken over haar schouders trok, klonk er achter haar een luide, zware knal: de muur scheurde, een deel van het pleisterwerk viel op de vloer en een stofwolk vulde de kamer.
Ze schreeuwde en strompelde achteruit, terwijl ze zich vastklampte aan het nachtkastje.
Door het stof heen zag ze een gat in de muur, nauwelijks zo groot als een dinerbord, en daarachter — beweging.
Een figuur. Toen duwde een hand erdoorheen, vingers vuil van het stof.
Ze verstijfde.
« Niet schreeuwen, » klonk een stem die ze al maanden niet meer had gehoord – zijn stem.
Haar adem stokte in haar keel. « Nee… Nee, dat kan niet… »
Hij liep dichter naar het gat toe en drukte zijn gezicht tegen de opening.
