Hij was het. Haar ex-man.

 

Niet wild of gewelddadig, maar bleek, bijna onherkenbaar. Dun. Holle ogen.

« Ik zei toch dat ik je zou vinden, » zei hij kalm… té kalm.

« Waarom ben je hier? » vroeg ze, nauwelijks uit haar woorden komend. « Wat wil je van me? »

Hij antwoordde eerst niet. Hij staarde alleen maar door het gat, alsof iemand haar vanaf de andere kant van een spiegel bekeek.

Toen fluisterde hij uiteindelijk: « Ik ben alles kwijtgeraakt toen je wegging. Denk je dat ik dat zomaar heb laten gaan? »

Ze deed een stap achteruit, haar hartslag ging tekeer.

« Ik heb je niets meer te geven, » zei ze met trillende stem. « Je hebt alles al afgepakt – mijn rust, mijn vertrouwen… zelfs ons kind. »

Zijn uitdrukking veranderde. Voor het eerst brak zijn stem.

« Ik ben niet gekomen om je pijn te doen, » zei hij. « Ik ben gekomen omdat ik dacht… misschien… dat je me het zou laten uitleggen. »

« Leg eens uit wat? » snauwde ze. « Dat je me gebroken hebt en nu de stukken weer terug in je leven wilt hebben? »

Stilte.

Uiteindelijk deed hij een stap achteruit, weg van de muur.

« Ik kom hier al weken, » zei hij zachtjes. « De kamer hiernaast is ook verlaten. Ik wist niet dat je hier was… totdat ik je door de muur hoorde huilen. »

Ze zei niets.

« Ik klopte omdat ik dacht dat als je wist dat ik het was, je me nooit meer zou laten praten. Ik wil je niet terugnemen. Ik wilde gewoon… zeggen dat het me spijt. »

Er viel een lange stilte. Haar lichaam trilde van de adrenaline, maar haar hart deed pijn van de last van het verleden.

« Ik vergeef je niet, » zei ze. « Nog niet. Misschien nooit. »

“Dat weet ik,” antwoordde hij.

En toen was hij weg – hij trok zich terug in de duisternis aan de andere kant. Er werd niet meer geklopt.

Ze zat daar in de stilte, trillend.

De muur was nog steeds kapot. Het verleden was erdoorheen gebroken – maar deze keer had ze zich er niet door laten verteren.

Ze had het onder ogen gezien. En ze had het overleefd.