Binnenin bevond zich een handgesneden ornament in de vorm van een klein huisje. Daarop stond, met de onregelmatige letters van een kind, één woord: Welkom.
Matthias slikte moeilijk. « Ik weet niet meer wanneer ik voor het laatst een cadeau heb gekregen dat echt iets voor me betekende. »
Maar voordat hij meer kon zeggen, trilde zijn telefoon. De naam van zijn vader verscheen op het scherm.
Hij stapte naar buiten.
‘Matthias,’ gromde de stem. ‘Ik hoor onzinverhalen over jou die Kerstmis met een dienstmeisje doorbrengt. Je maakt de familie belachelijk. Verbreek onmiddellijk alle banden, of laat je gezicht nooit meer zien bij het bedrijf.’
Toen hij weer binnenkwam, was het gelach verstomd. Ana keek hem in de ogen. ‘Slecht nieuws?’
Hij knikte. « Mijn vader keurt het af. »
‘Maakt het je iets uit wat hij goedkeurt?’ vroeg ze zachtjes.
Hij keek naar Lucia, die inmiddels diep in slaap was gevallen op de bank, met haar papieren kroon die steeds verder van haar hoofd gleed, en schudde zijn hoofd. ‘Niet meer.’
De volgende ochtend liep Matthias de directiekamer van zijn bedrijf binnen. De directieleden en zijn vader wachtten. Hij sprak kalm, elk woord weloverwogen. ‘Als vriendelijkheid me mijn baan kost, dan betaal ik die graag.’
Zijn vader staarde sprakeloos toe. Voor het eerst zag Matthias de oude man er zo klein uitzien.
Toen de vergadering was afgelopen, vertrok hij zonder om te kijken. De wereld buiten voelde scherp en helder aan, de koude lucht bijna bevrijdend.
Die avond keerde hij terug naar Glenwood Street. Ana deed de deur open, haar ogen vol onzekerheid.
Hij tilde het kleine houten huisje op. ‘Als het aanbod nog steeds geldig is,’ zei hij zachtjes, ‘zou ik graag naar huis komen.’
Zonder een woord te zeggen ging ze opzij staan.
