Matthias schonk nog een glas in en zette het vervolgens onaangeroerd neer. De weerspiegeling van de boom flonkerde in het glas en leek hem te bespotten met zijn volmaaktheid. Niemand zou alleen moeten zijn met Kerstmis. De woorden van het kind galmden na tot hij de stilte niet langer kon verdragen.
Om 8:45 pakte hij zijn jas.
Om 9:10 stond hij voor een klein bakstenen huisje aan het einde van Glenwood Street. Goudkleurig licht stroomde door de ramen naar binnen en zachte muziek klonk in de kou. Voordat hij kon kloppen, zwaaide de deur open.
Ana verstijfde van verbazing. « Meneer Kerr… »
Hij glimlachte onzeker. « Ik hoop dat ik niet te laat ben. »
Haar gezicht verzachtte. « Je bent precies op tijd. »
Binnen voelde hij de warmte als zonlicht. De woonkamer was rommelig maar levendig – slingers van oude linten, papieren sterren die ongelijkmatig hingen, de geur van gebraden kip die de lucht vulde. Lucia’s lach galmde door het gesprek van de familieleden.
Iemand schoof een stoel naar hem toe. « Ga zitten, jongen! Er is genoeg. »
Matthias zat daar. Het gesprek bruiste, mensen plaagden elkaar, verhalen werden gedeeld terwijl de glazen klonken. Het eten was eenvoudig maar rijk van smaak. Hij voelde zijn schouders voor het eerst in jaren ontspannen.
Na het eten haalde Ana’s broer een gitaar tevoorschijn en de muziek vulde de kleine ruimte. Lucia klom op Matthias’ schoot en zette een papieren kroon op zijn hoofd. Iedereen barstte in lachen uit. Hij deed zonder aarzeling mee, zijn diepe gegrinnik vermengde zich met de geluiden van een leven dat hij al lang vergeten was.
Toen het gelach verstomde, gaf Ana hem een klein doosje, ingepakt in bruin papier. « Voor jou. »
Hij fronste zijn wenkbrauwen. « Dat was niet nodig geweest. »
Ze glimlachte. « Je bent gekomen. Dat is genoeg. »
