Op onze bruiloft zei mijn man: « Deze dans is voor de vrouw van wie ik al tien jaar houd! »
« Deze dans is voor degene van wie ik al die tien jaar stiekem heb gehouden, » kondigde mijn man aan op onze huwelijksreceptie. Hij liep me voorbij en nodigde mijn zus uit om te dansen. De hele zaal barstte in applaus uit. Maar toen liep ik naar mijn vader, die aan de eretafel zat, en stelde een luide vraag waar mijn man van stikte en mijn zus naar de eerste hulp werd gestuurd.
Hallo allemaal. Laat me in de reacties weten waar je vandaan luistert. Vergeet je niet te abonneren en op de like-knop te klikken. Geniet van het verhaal.
Maar vóór dat moment – vóór die vraag zelfs maar gesteld was – was er het feest. Het grootste, luidruchtigste en meest uitbundige feest dat onze stad ooit had meegemaakt. De trouwzaal in de Grand Magnolia Ballroom gonsde als een onrustige bijenkorf. Honderden gasten, de complete zakelijke en sociale elite van onze bloeiende middelgrote stad, aten, dronken en lachten. Het strijkorkest speelde iets lichts en onopvallends. Kristallen kroonluchters baadden alles in een warme gouden gloed en bedienden gleden geruisloos tussen de tafels door en serveerden champagne en hors d’oeuvres.
Nia Hayes zat aan de hoofdtafel op de plek van de bruid in haar onberispelijke witte jurk en voelde zich als een tentoonstelling in een museum. Ze glimlachte, knikte en nam de felicitaties in ontvangst. Maar een doffe, onverklaarbare angst bouwde zich in haar op.
Haar echtgenoot, Darius Vance – die slechts drie uur eerder haar man was geworden – was magnifiek. Lang, charmant, in een designer smoking. Hij was de gangmaker van het feest. Hij bewoog zich moeiteloos van tafel naar tafel, schudde mannen de hand, kuste de wangen van de dames, zijn aanstekelijke lach galmde over de vloer. Hij was de ideale schoonzoon voor haar vader, Elijah Hayes: ambitieus, scherp, uit een goed – hoewel recentelijk in moeilijkheden verkerende – gezin. Hij was de perfecte echtgenoot voor haar, Nia, de betrouwbare, serieuze oudste dochter die haar hele leven precies had gedaan wat er van haar verwacht werd.
Ze keek naar haar vader. Elijah Hayes, zilverharig en gezaghebbend, zat aan het hoofd van de tafel als een koning op zijn troon. Hij was tevreden. Alles verliep volgens zijn plan. Zijn zakenimperium, gebaseerd op voedselverwerking, was nu geconsolideerd door deze strategische fusie. Hij wierp Nia af en toe goedkeurende blikken toe, en die blikken maakten haar ongemakkelijk, alsof ze net succesvol was verkocht.
Naast haar vader zat haar jongere zusje Simone – vrolijk, grillig en altijd in het middelpunt van de belangstelling. Vandaag droeg ze een strakke wijnrode jurk die haar figuur accentueerde. Simone verveelde zich. Ze prikte lusteloos in haar toetje en wierp Darius zwoele blikken toe. Nia was gewend aan die blikken. Simone keek altijd zo naar alles wat van Nia was. Eerst haar speelgoed, toen haar vriendinnen, en nu haar man. Maar Darius, zo leek het, besteedde geen aandacht aan haar. Tenminste niet vandaag.
De ceremoniemeester van de avond – speciaal ingevlogen uit Los Angeles – kondigde een toost aan namens de bruidegom. Darius liep naar het midden van de zaal en pakte de microfoon. De gasten werden stil en draaiden zich naar hem toe. Hij nam hen op met een stralende glimlach, die echter niet bij Nia bleef hangen.
« Mijn lieve vrienden, mijn liefste familie, » begon hij, zijn zachte bariton vulde de zaal. « Ik ben de gelukkigste man op aarde. Vandaag heb ik mijn leven verbonden met de familie Hayes, een familie die ik al tien jaar ken en respecteer. »
Tien lange jaren.
Hij zweeg even, en er was iets theatraals – iets ingestudeerds – aan die stilte. « Er is veel gebeurd in de afgelopen jaren, maar al die tijd heeft één geheim, één grote liefde in mijn hart geleefd. »
De gasten neuriën instemmend. « Wat romantisch! »
Nia voelde een koude brok in haar keel. Ze kende Darius precies tien jaar. Hij kwam als jonge specialist direct na zijn studie naar hun fabriek. Maar ze herinnerde zich geen geheime liefde. Hun relatie was pas een jaar geleden begonnen – snel en, eerlijk gezegd, professioneel. Haar vader stelde hem voor als een veelbelovende jonge manager en het liep goed af.
« En ik geloof dat ik vandaag, op deze allerbelangrijkste dag, eindelijk eerlijk moet zijn tegen jullie allemaal – en tegen mezelf, » vervolgde Darius met stemverheffing. Hij keek naar de eretafel, maar niet naar Nia. Zijn blik was op Simone gericht. « Deze dans – deze eerste dans in mijn nieuwe leven – is voor degene van wie ik al die tien jaar heimelijk heb gehouden. »
Nia’s hart sloeg een slag over. Wat was dit? Een idiote grap? Een streek? Het orkest zette een langzame, tedere melodie in. Darius, nog steeds met de microfoon in zijn hand, liep naar de hoofdtafel. Hij kwam recht op haar af. Nia begon op te staan en verstrikte zich in de plooien van haar trouwjurk, klaar om zijn hand te accepteren.
Maar hij liep voorbij. Hij keek haar niet eens aan. Hij passeerde haar op slechts een meter afstand van haar stoel, een spoor van dure eau de cologne en ijzige vernedering achterlatend. Hij liep op Simone af.
Simone bloeide op. Er was geen spoor van verrassing op haar gezicht, alleen maar triomf. Ze stond sierlijk op, stak haar hand uit en hij leidde haar naar het midden van de vloer.
