De Airbus A320 van Air France was nog maar net opgestegen vanaf Parijs-Orly toen de spanningen hoog opliepen. Eerst een gekreun, toen gehuil en uiteindelijk regelrecht geschreeuw. Passagiers draaiden zich geërgerd om. In het middelpunt van de commotie stond een negenjarige jongen, Leo, de zoon van een rijke zakenman.
Leo leed aan ADHD en kon niet stilzitten. Hij begon te huilen, schopte tegen de stoel voor hem en weigerde zijn veiligheidsgordel om te doen. Zijn vader, Julien , probeerde alles: beloftes, snoepjes, een tablet, spelletjes… Niets hielp. Elke minuut werden ze omringd door geïrriteerde blikken.
Het kind dat niemand verwachtte
Temidden van de chaos stond er plotseling een figuur op uit de achterkant van de economy-cabine. Een jongen, iets ouder dan Leo, gekleed in een eenvoudig T-shirt en met een versleten rugzak over zijn schouder, kwam dichterbij. Zijn naam was Yanis. Rustig liep hij dichterbij, ondanks de nieuwsgierige blikken en de pogingen van de stewardess om hem tegen te houden.
« Mag ik iets proberen? » vroeg hij zachtjes.
De uitgeputte vader haalde zijn schouders op.
« Als je hem kunt kalmeren, doe het dan. »
Er viel een stilte. De passagiers hielden hun adem in.
