Dit huis, dat mij gegeven is door de dankbare vader van de jongen die ik gered heb, zal niet in handen vallen van hen die vergeten zijn wat dankbaarheid, loyaliteit en eer zijn. Ik zal het niet overhandigen aan iemand die me vertelde dat ik een last was.”

Leo ‘ s gezicht werd rood. De glimlach verdween. Hannah trok haar wenkbrauwen op.

“Aan mijn geadopteerde zoon Leonhard Hoffmann laat ik niets achter. Niet uit haat. Uit een gevoel van rechtvaardigheid. Geliefd, vergeven, gehoopt. Maar hij gaf zijn hele leven. Ik kreeg alleen maar onverschilligheid, minachting en stilte.”

Leo sprong op zijn voeten.

– Het is onmogelijk! Hij was ziek! Iemand manipuleerde hem! Dit zijn niet zijn woorden!

De notaris stak rustig zijn hand op.

“Meneer Hoffmann, het testament is geldig, geverifieerd en geregistreerd. Er zijn twee onafhankelijke medische certificaten die zijn volledige mentale vermogens bevestigen.

Leo zakte in een stoel. Hannah stopte met praten. De menigte fluisterde. Een oudere man, Richard ‘ s voormalige collega in de kliniek, strooide treurig met zijn lippen.

“Dit huis zal worden omgevormd tot de Emma en Richard Hoffmann Foundation, ontworpen voor jonge chirurgen uit kansarme gezinnen. Ik wil dat het vuur dat al veertig jaar in mij brandt, niet uitgaat. Er zijn documenten in mijn kantoor waarmee de stichting aan de slag kan.”

Er was stilte in de kamer. Alleen de Stille snikken van de jongeman die in de laatste rij zat, bereikten hem. Hij was niet ouder dan zeventien jaar, droeg een bril en een vervallen rugzak.

“Jakub Steiner, die ik een jaar voor zijn dood ontmoette, een wees verliefd op medicijnen, zal een volledige beurs ontvangen van de fondsen van de Stichting. Ik zag in hem dezelfde vonk die ooit in mij had gesmolden. Yakov, ik hoop dat je een dokter wordt die niet alleen het lichaam behandelt, maar ook het geweten.”

De jongen greep zijn handen vast. Hanna keek hem met onverholen minachting aan. Leo reageerde niet meer. Hij was verlamd.

– “Er is een bedrag van 2.300.000 euro op de bankrekeningen overgemaakt aan de stichting, uitsluitend bestemd voor de opleiding en ontwikkeling van artsen met afspraken. Mijn vrouw Emma ‘ s sieraden worden verkocht, en Ik zal de opbrengst doneren om de oncologie afdeling van het ziekenhuis waar ze stierf te moderniseren.”

De notaris sloot de map.

“Dat is alles.”

Leo keek de ruimte in. Even later begon hij te lachen—bitter, waanzinnig, als een man die alles verliest.

– Mijn hele leven … En niets voor mij? Hij gaf alles… Een vreemde?

Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇