Zijn geluk werkte aanstekelijk, maar de trouwplannen die hij beschreef waren extravagant, in tegenstelling tot de praktische broer met wie ik was opgegroeid. « Er is maar één probleem, » zei hij. « De plaatsen die Eleanor voorstelde, zijn al geboekt of liggen ver buiten ons budget. »
« Hoe zit het met de Sapphire Grand? » Stelde ik voor. « De balzaal is prachtig, en als broer van de eigenaar zou je aanzienlijke kortingen krijgen. »
De rondleiding door de zaal was gespannen. Melissa en Eleanor liepen met kritische ogen door. ‘De ruimte is voldoende,’ gaf Eleanor toe, ‘maar het kleurenschema is helemaal verkeerd. Zou je bereid zijn om de balzaalstoelen opnieuw te stofferen? »
James wierp me een smekende blik toe. Met een diepe zucht glimlachte ik. « Ik weet zeker dat we creatieve oplossingen kunnen vinden om de ruimte te transformeren in precies wat je voor ogen hebt. »
Die concessie opende de sluizen. Toen de voorlopige schatting binnenkwam, werd James bleek. Zelfs met mijn korting zou de bruiloft meer dan $ 100,000 kosten.
Dat was het moment waarop ik een beslissing nam die alles zou veranderen. « Als mijn geschenk aan jullie allebei, » zei ik, « wil ik graag de locatie en de cateringborg dekken. $ 65,000 voor je speciale dag. »
James’ ogen werden groot. « Nat, dat is te genereus. »
Maar Melissa en Eleanor wisselden blikken uit. « Dat zou heerlijk zijn, » zei Melissa snel. « Wij accepteren. »
Het planningsproces begon onmiddellijk, maar ik ontdekte al snel dat ik werd uitgesloten. Melissa plande proeverijen zonder me uit te nodigen en stuurde e-mails over architecturale veranderingen zonder me te kopiëren. « Melissa wil gewoon dat alles perfect is », legt James uit. « Ze vindt dat er sprake kan zijn van belangenverstrengeling als je te betrokken bent. »
Ik slikte mijn pijn in en probeerde hun proces te respecteren.
Toen de trouwdatum naderde, verwachtte ik mijn formele uitnodiging te ontvangen. Toen de drie maanden verstreken waren zonder envelop, zei ik het terloops tegen James. ‘O, de uitnodigingen zijn vorige week de deur uitgegaan,’ zei hij vaag. « Ik weet zeker dat de jouwe onderweg is. »
Er ging weer een maand voorbij. Geen uitnodiging. Het eerste echt alarmerende teken kwam toen mijn nicht Dana belde om me te bedanken voor *haar* uitnodiging. Die avond belde ik James rechtstreeks. « Is er iets dat ik moet weten over de bruiloft? Alle anderen lijken hun uitnodiging te hebben ontvangen. »
Er was een lange pauze. ‘Melissa heeft de gastenlijst beheerd,’ zei hij uiteindelijk. « Ik zal het bij haar navragen. »
Hij nam nooit contact met me op. Tijdens een routine-check-in met mijn personeel hoorde ik dat Melissa de stoelindeling had bekeken. Ik vroeg om een kopie te zien. Mijn naam was nergens te vinden.
De situatie kwam tot een hoogtepunt toen onze ouders een maand voor de bruiloft een familiediner organiseerden. De spanning was voelbaar.
« Het is zo belangrijk om de juiste sfeer te hebben op een bruiloft, » zei Eleanor, terwijl ze me recht aankeek. « Sommige mensen begrijpen de sociale implicaties van een spraakmakende gebeurtenis gewoon niet. »
De implicatie was duidelijk. In hun ogen was ik de hulp, geen sociale gelijke. Ik keek naar James, in de verwachting dat hij me zou verdedigen, maar hij bestudeerde aandachtig zijn bord.
« Ja, de financiële regeling is nuttig geweest, » zei Melissa snijdend, « hoewel we aanzienlijke upgrades hebben moeten uitvoeren om de ruimte op peil te brengen. »
‘The Sapphire Grand is een vijfsterrenetablissement,’ zei ik gelijkmatig.
