Mijn man, die niet wist dat ik 1,5 miljoen dollar per jaar verdien, flapte eruit:
— Hé, jij zieke kleine hond! Ik heb de scheiding al aangevraagd. Je bent morgen mijn huis uit.
Het vreemde aan een jaarinkomen van 1,5 miljoen is dat het niet veel lijkt… zolang je er maar geen behoefte aan hebt.
Ik droeg geen merkkleding. Ik plaatste geen berichten over mijn vakanties. Ik reed in een oude Lexus en liet mijn man, Trent, geloven dat ik gewoon ‘goed bedeeld’ was omdat ik in de ‘consultancy’ werkte. Hij vond die versie wel prettig. Het gaf hem een gevoel van belangrijkheid.
Die avond kwam ik vroeg thuis na een medische controle. Ik droeg nog steeds mijn ziekenhuisarmband, omdat ik vergeten was hem af te doen. Mijn handen roken naar desinfectiemiddel en vermoeidheid. Ik had maar één doel: douchen, thee drinken en slapen.
Trent zat in de woonkamer, met een papieren envelop op de salontafel en een glas bourbon in zijn hand, alsof hij iets te vieren had.
Hij bekeek me van top tot teen, kneep zijn ogen samen toen hij de armband zag, en grijnsde vervolgens alsof ik zijn perfecte leven had verpest.
— Hé, zei hij luid, jij zieke kleine hond.
Ik verstijfde.
Hij tikte met twee vingers op de envelop.
« Ik heb de scheiding al aangevraagd, » kondigde hij aan. « Je verlaat morgen het huis. »
Vreemd genoeg kalmeerde mijn lichaam, alsof mijn geest in overlevingsmodus was geschakeld.
— Morgen? herhaalde ik.
Trent haalde zijn schouders op.
— Dit is mijn huis. Mijn naam staat op de eigendomsakte. Jij draagt niets bij. Je bent… een last.
Achter hem was op de televisie een kerstreclame te zien: lachende gezinnen, gekunstelde vrolijkheid, terwijl mijn huwelijk op instorten stond.
Ik heb niet geschreeuwd.
Ik heb niet gehuild.
Ik heb niet gesmeekt.
Ik ging naar de keuken, schonk een glas water in en dronk het langzaam voor zijn neus op, zodat hij kon zien dat ik niet trilde.
Toen zei ik:
– Oké.
Trent knipperde met zijn ogen, ontdaan door mijn kalmte.
‘Prima,’ zei hij tevreden. ‘En probeer niet slim te doen. Ik heb al met mijn advocaat gesproken. Je krijgt wat je verdient.’
Ik knikte.
– Natuurlijk
